Ahmadou Ahidjo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ahmadou Ahidjo
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1924
Garoua

Data i miejsce śmierci

30 listopada 1989
Dakar

1. Prezydent Kamerunu
Okres

od 1 stycznia 1960
do 6 listopada 1982

Przynależność polityczna

Narodowy Związek Kameruński

Poprzednik

urząd utworzony

Następca

Paul Biya

1. Premier Kamerunu
Okres

od 1 stycznia 1960
do 15 maja 1960

Przynależność polityczna

Narodowy Związek Kameruński

Poprzednik

urząd utworzony

Następca

Charles Assalé

Odznaczenia
Wielki Mistrz Orderu Męstwa (Kamerun) Wielki Mistrz Orderu Zasługi (Kamerun) Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Order Gwiazdy Rumuńskiej

Ahmadou Babatoura Ahidjo (ur. 24 sierpnia 1924 w Garoua, zm. 30 listopada 1989 w Dakarze) – kameruński polityk, prezydent kraju w latach 1960–1982.

Radiotelegrafista od 1941. W 1947 został członkiem Zgromadzenia Terytorialnego Kamerunu Francuskiego, a w 1953 – Zgromadzenia Unii Francuskiej. Następnie (1954–1958) był wiceprzewodniczącym tego zgromadzenia. W latach 1956–1958 był Przewodniczącym Zgromadzenia Terytorialnego. Wicepremier, a następnie premier Kamerunu Francuskiego. Był założycielem i przywódcą partii Związek Kameruński (1958–1966). Został wybrany prezydentem, gdy Kamerun uzyskał niepodległość w 1960. Nakłonił południową część Kamerunu Brytyjskiego do przyłączenia się do nowo powstałego państwa. Był ponownie wybierany na prezydenta w 1965, 1970, 1975 i 1980, wzmacniając stopniowo pozycję swej partii i delegalizując wszystkie inne w 1976. Od października 1961 do czerwca 1975 pełnił również funkcję premiera. W okresie 1966–1983 był przewodniczącym Kameruńskiego Związku Narodowego, utworzonego z połączenia kilku partii, w tym Związku Kameruńskiego.

W 1970 stłumił trwające kilka lat powstanie organizacji Union of the Peoples of Cameroon. W 1972 wprowadził, przyjętą przez społeczeństwo niechętnie, konstytucję, znoszącą federację, a ustanawiającą państwo unitarne. Jego rządy, choć niedemokratyczne i po części represyjne, zapewniły państwu lata stabilności.

6 listopada 1982 zrezygnował ze stanowiska pod pozorem kłopotów ze zdrowiem. W 1983 wszedł w spór ze swym następcą Paulem Biyą. W 1984 wraz ze współpracownikami usiłował przeprowadzić zamach stanu, lecz próby te zakończyły się niepowodzeniem. Uciekł z kraju. Został skazany zaocznie na karę śmierci. Ostatnie lata swego życia spędził pomiędzy Francją i Senegalem.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Noty biograficzne PAP – styczeń 1984