French
DeutschAmerykańskie okręty podwodne typu E – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane | dwa |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Uzbrojenie: | |
| 4 torpedy | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe |
|
| Załoga | 20 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni | 292 ton metrycznych |
| • w zanurzeniu | 347 ton metrycznych |
| Długość | 41,22 metra |
| Szerokość | 3,56 metra |
| Napęd: | |
| 2 silniki Diesla NLSECO: 2 silniki elektryczne 2 wały napędowe | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni | 2000 Mm @ 11 węzłów (powierzchnia) |
Okręty podwodne typu E – amerykański typ okrętów podwodnych o konstrukcji jednokadłubowej z początku XX wieku, składający się z dwóch jednostek. Okręty te były odmianą opartego na rozwiązaniach konstrukcyjnych Electric Boat typu D z dwoma wałami napędowymi, w których spalinowe silniki benzynowe zastąpiono silnikami Diesla. Cechowała je przysadzista nadbudówka z mostkiem oraz wyposażenie w dwa peryskopy. Poza silnikami o zapłonie samoczynnym, jednostki te zainaugurowały stosowanie w amerykańskiej marynarce dziobowych sterów głębokości – obok sterów stosowanych dotychczas na rufie – oraz radia. Zastosowane silniki Diesla okazały się jednak zawodne, w związku z czym w roku 1915 zostały wymienione. Obydwa wybudowane okręty tego typu do końca 1917 roku operowały na Atlantyku. Prowadziły w tym czasie patrole wojenne, po zakończeniu I wojny światowej zostały przemianowane na okręty szkoleniowe, a pod koniec 1921 roku zostały pocięte na złom.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 159. ISBN 1-85109-563-2.
- Norman Polmar: The American submarine. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981. ISBN 0-933852-14-2.
