Pancerniki typu Florida – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pancerniki typu Florida
Ilustracja
USS "Florida"
Kraj budowy

 Stany Zjednoczone

Użytkownicy

 US Navy

Stocznia

Brooklyn Navy Yard
New York Shipbuilding Corporation

Wejście do służby

1911

Zbudowane okręty

2

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 21 825 ton

Długość

159 m

Szerokość

26,9 m

Zanurzenie

8,6 m

Prędkość

21 węzłów

Załoga

1001 oficerów i marynarzy

Uzbrojenie

10 dział kalibru 305 mm
16 dział kalibru 127 mm
2 wyrzutnie torpedowe 533 mm

Pancerniki typu Florida – pierwsze pancerniki United States Navy, które miały napęd oparty tylko o turbiny parowe. Generalnie były podobne do poprzedniego typu (Delaware), ale były trochę większe i miały nowy rodzaj napędu.

Projekt[edytuj | edytuj kod]

Pancernik typu Florida w 1912 roku

Okręty tego typu miały o około 2000 ton większą wyporność w stosunku do swoich poprzedników, ale miały to samo uzbrojenie główne składające się z 10 dział kalibru 305 mm umieszczonych w pięciu dwudziałowych wieżach. Uzbrojenie pomocnicze składało się z dział 127 mm, ale były to działa o długości luf 51 kalibrów (poprzedni typ miał lufy o długości 50 kalibrów). Zwiększona długość pozwalała na osiągnięcie przez pocisk większej prędkości wylotowej[1]. Maszynownia została powiększona, aby można było w niej zmieścić turbiny parowe systemu Parsonsa(inne języki)[2]. Szerokość okrętu zwiększono o 3 stopy co w rezultacie zwiększyło wyporność pancerników o 2000 ton. Jedyną zmianą opancerzenia, w porównaniu z budowanymi uprzednio pancernikami typu Delaware[2], było pogrubienie pancerzy dział kazamatowych, co – wobec braku doświadczenia przy konstrukcji tego typu kadłuba – spowodowało, że skierowane ku przodowi baterie kazamatowe stały się bezużyteczne z wyjątkiem bardzo spokojnego morza i umiarkowanej szybkości.

Dwa pancerniki typu Florida zostały zwodowane w 1910 i 1909 (odpowiednio):

Przebudowa[edytuj | edytuj kod]

Okręty przetrwały cięcia floty, jakie nastały po traktacie waszyngtońskim w amerykańskiej flocie, później zostały zmodernizowane. Kotły opalane węglem zmieniono na opalane ropą. Zainstalowano bąble przeciwtorpedowe, co zwiększyło szerokość do 106 stóp. Dwa kominy zostały połączone w jeden. Zmieniono także maszty okrętów. Wiele dział 127 mm przeniesiono na główny pokład z kazamat, co zwiększyło możliwości ich użycia.

Zakończenie służby[edytuj | edytuj kod]

Ustalenia traktatu londyńskiego spowodowały, że USS "Florida" i USS "Utah" zostały rozbrojone. Wieże artylerii głównej zostały usunięte i pancerniki przerobiono na okręty szkolne dla artylerii przeciwlotniczej. USS "Florida" został zezłomowany, natomiast USS "Utah" został zatopiony 7 grudnia 1941 roku w czasie ataku na Pearl Harbor.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Friedman, s. 71.
  2. a b Friedman, s. 72.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Norman Friedman: U.S. Battleships: An Illustrated Design History. ISBN 0-87021-715-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]