French
DeutschAndrzej Ananicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 marca 1951 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 19 września 2017 |
| Ambasador RP w Pakistanie | |
| Okres | od 2011 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Szef Agencji Wywiadu (p.o.) | |
| Okres | od 5 marca 2008 |
| Poprzednik | |
| Następca | Maciej Hunia (p.o.) |
| Szef Agencji Wywiadu | |
| Okres | od 11 sierpnia 2004 |
| Poprzednik | Andrzej Derlatka (p.o.) |
| Następca | |
| Ambasador RP w Turcji | |
| Okres | od 2001 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Andrzej Ananicz (ur. 21 marca 1951 w Warszawie, zm. 19 września 2017[1] tamże[2]) – polski orientalista, nauczyciel akademicki, urzędnik państwowy i dyplomata, doktor nauk filologicznych, w latach 2004–2005 szef Agencji Wywiadu, w 2008 p.o. szefa Agencji Wywiadu, w 2008 główny doradca premiera Donalda Tuska, w latach 2008–2011 dyrektor Akademii Dyplomatycznej PISM, ambasador RP w Turcji (2001–2004) oraz w Pakistanie (2011–2015).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wykształcenie i działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]
Syn Antoniego i Sabiny[2]. W 1974 ukończył studia w zakresie turkologii na Uniwersytecie Warszawskim. W 1981 uzyskał stopień naukowy doktora nauk filologicznych ze specjalnością w zakresie iranistyki[3]. Również w 1974 został pracownikiem naukowym macierzystej uczelni, początkowo jako asystent, następnie jako adiunkt. Pracował w Katedrze Językoznawstwa Ogólnego i Bałtystyki Wydziału Polonistyki UW, następnie został naukowcem na Wydziale Orientalistycznym[3].
W 1981 wraz z innymi pracownikami naukowymi oraz studentami UW (m.in. Jerzym Targalskim, Wojciechem Maziarskim i Janem Malickim) brał udział w zakładaniu czasopisma „Obóz” poświęconego problematyce krajów Europy Środkowej i Wschodniej, pierwszego w krajach socjalistycznych periodyku zajmującego się tą tematyką. Uczestniczył w redagowaniu pisma, które w latach 1981–1989 ukazywało się poza zasięgiem cenzury. W redakcji „Obozu” pracował do 1991.
W 1990 wraz z Janem Malickim i Tadeuszem Majdą zainicjował w ramach Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego działalność Seminarium Problemów Narodowościowych Związku Radzieckiego i Europy Środkowej (przekształconego następnie w Studium Europy Wschodniej).
W latach 1982–1983 wykładał filologię i literaturę słowiańską oraz filologię polską na Indiana University w Bloomington. W 1990 był stypendystą Uniwersytetu Oksfordzkiego.
Działalność publiczna[edytuj | edytuj kod]
W 1991 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Był kolejno wicedyrektorem Departamentu Europy (1991–1992), dyrektorem Departamentu Europy (1992), podsekretarzem stanu (1992–1994). Pełnił funkcję przewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy z 1992.
W latach 1994–1995 pracował w Kancelarii Prezydenta RP, zajmując kolejno stanowiska podsekretarza stanu, zastępcy szefa Kancelarii ds. międzynarodowych, sekretarza stanu oraz współprzewodniczącego Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów Polski i Ukrainy. Według Józefa Oleksego w 1995 był on jednym z trzech kandydatów prezydenta Lecha Wałęsy na stanowisko ministra spraw zagranicznych w jego rządzie. Premier zdecydował się jednak na nominację Władysława Bartoszewskiego[4].
Do pracy w MSZ powrócił w 1997, objął wówczas stanowisko sekretarza stanu w tym resorcie, które zajmował do 2001. Pełnił również funkcje wiceprzewodniczącego zespołu negocjacyjnego w sprawie negocjacji o członkostwo Polski w Unii Europejskiej (1998–2001) oraz przewodniczącego zespołu do spraw monitorowania sytuacji w związku z atakami terrorystycznymi w USA z 11 września 2001.
Od października 2001 do 9 sierpnia 2004 sprawował funkcję ambasadora RP w Turcji[5][6]. Od 11 sierpnia 2004 do 24 listopada 2005 był szefem Agencji Wywiadu z nominacji premiera Marka Belki. 5 marca 2008 premier Donald Tusk powierzył mu pełnienie obowiązków szefa tej agencji mimo sprzeciwu prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Stanowisko to zajmował do 7 czerwca 2008, jednocześnie od 13 marca 2008 do 7 czerwca 2008 pełnił funkcję głównego doradcy premiera Donalda Tuska w Gabinecie Politycznym Prezesa Rady Ministrów. 20 września 2008 powołany na stanowisko dyrektora Akademii Dyplomatycznej Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. W 2011 objął funkcję ambasadora RP w Pakistanie[7]. 8 maja 2015 został ranny w katastrofie śmigłowca w tym kraju[8]. 16 lipca 2015 zakończył misję dyplomatyczną[9].
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 2C/9/2)[10].
Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]
W latach 1980–1991 był członkiem NSZZ „Solidarność”. Od 1996 do 2000 pełnił funkcję wiceprezesa zarządu Fundacji „Instytut Lecha Wałęsy”. W latach 1996–1997 wchodził w skład Rady Polityki Zagranicznej. W latach 1998–2000 był członkiem rady Polskiej Fundacji Transformacji Rynkowej „Wiedzieć Jak”. Należał do założycieli Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego (1994). Był także członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1995)[11]
- Krzyż Wielki Komandorski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (1999, Litwa)[12]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zmarł dr Andrzej Ananicz. studium.uw.edu.pl, 19 września 2017. [dostęp 2017-09-19].
- ↑ a b Andrzej Ananicz. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2024-03-10].
- ↑ a b Dr Andrzej Ananicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2017-09-19].[martwy link]
- ↑ W cieniu Olina. Rozmowa z Józefem Oleksym. W: Jerzy Sadecki: Trzynastu. Premierzy wolnej Polski. Kraków: Universitas, 2009, s. 144.)
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2001 r. nr Z.110-71-2001 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej. (M.P. z 2001 r. nr 33, poz. 536).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 sierpnia 2004 r. w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2004 r. nr 36, poz. 630).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 stycznia 2011 r. nr 110-7-2011 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2011 r. nr 10, poz. 96).
- ↑ Katastrofa śmigłowca w Pakistanie: sześcioro zabitych, polski ambasador ranny. gazeta.pl, 8 maja 2015. [dostęp 2017-09-19].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 lipca 2015 r. nr 110.45.2015 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2015 r. poz. 937).
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-02].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 grudnia 1995 r. o nadaniu orderu i odznaczeń (M.P. z 1996 r. nr 15, poz. 199).
- ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė. lrp.lt. [dostęp 2020-10-22]. (lit.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ananicz w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2017-09-19].
