Andrzej Wróbel (prawnik) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Andrzej Wróbel i Ewa Łętowska (2011) | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Profesor nauk prawnych | |
Specjalność: prawo administracyjne, prawo europejskie | |
Alma Mater | |
Doktorat | 1982 |
Habilitacja | 1991 |
Profesura | 2002 |
Polska Akademia Nauk | |
Status | członek Komitetu Nauk Prawnych |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | Wydział Prawa i Administracji UMCS |
Okres zatrudn. | 1976–2004 |
Instytut | Instytut Nauk Prawnych PAN |
Stanowisko | profesor zwyczajny |
Okres zatrudn. | 2004–2010 |
Sędzia Trybunału Konstytucyjnego | |
Okres spraw. | 2011–2017 |
Sędzia Sądu Najwyższego | |
Okres spraw. | 1994–2011, 2017–2020 |
Andrzej Wróbel (ur. 18 lipca 1953 w Bodzechowie) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki, sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku, w latach 2011–2017 sędzia Trybunału Konstytucyjnego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (WPiA UMCS). W 1982 doktoryzował się, przedstawiwszy napisaną pod kierunkiem Janusza Łętowskiego rozprawę Administracyjnoprawne instrumenty ochrony gruntów rolnych w procesie inwestycyjnym. W 1991 uzyskał na UMCS stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Centralne planowanie państwowe. Studium administracyjno-prawne[1]. W 2002 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych[2].
Wśród jego zainteresowań znalazły się: prawo administracyjne, w tym postępowanie administracyjne i administracyjno-prawne problemy ochrony środowiska (zwłaszcza ochrona gruntów rolnych), planowanie publiczne, demokratyczna teoria samorządu terytorialnego w ujęciu komparatystycznym, prawo europejskie (w tym problematyka ochrony prawnej w Unii Europejskiej). Odbywał staże i prowadził badania naukowe m.in. w Katanii, Heidelbergu i Lwowie[1].
W 1976 został pracownikiem WPiA UMCS, początkowo na stanowisku asystenta stażysty; następnie – asystenta (1977), starszego asystenta (1978), adiunkta (1982). Był prodziekanem WPiA UMCS ds. studiów zaocznych studiów administracyjnych (1994). Pracę na UMCS zakończył w 2004. W 2004 został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego w Instytucie Nauk Prawnych PAN, gdzie kierował Zakładem Prawa Międzynarodowego (2004–2010) i Prawa Europejskiego oraz był przewodniczącym Rady Naukowej INP PAN (2009–2010). Od 2010 na urlopie bezpłatnym[1].
Prowadził zajęcia także m.in.: w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu (1992–1994), Uniwersytecie w Katanii (1993), Uniwersytecie Warszawskim (1994–2001), Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie (1998–2000), Wyższej Szkole Służby Społecznej w Suwałkach (2000–2001), Wyższej Szkole Handlu i Prawa w Warszawie (2000–2003), Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie (od 2009)[1], Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie (2019–2021)[3].
Od 2002 do 2006 zasiadał w Radzie Legislacyjnej IX kadencji, przewodniczył radzie programowej Krajowego Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury.
W 1994[4] otrzymał nominację sędziego Sądu Najwyższego, orzekał w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych[1][5].
W 2010 rekomendowany przez klub poselski SLD do Trybunału Konstytucyjnego (z poparciem posłów z innych ugrupowań, w tym PO), nie został jednak wówczas wybrany. W 2011 został zgłoszony po raz kolejny, tym razem wybrano go w skład TK (w miejsce Ewy Łętowskiej). Ślubowanie złożył 29 maja tego samego roku[6]. W grudniu 2016 zapowiedział rezygnację ze stanowiska sędziego Trybunału Konstytucyjnego i powrót do orzekania w Sądzie Najwyższym[7], motywując swoją decyzję sprzeciwem wobec sposobu, w jaki Prawo i Sprawiedliwość obchodzi się z TK[8]. Prezydent Andrzej Duda powołał go na sędziego Sądu Najwyższego 24 stycznia 2017[9]. Orzekał w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych[10]. 1 kwietnia 2020 przeszedł w stan spoczynku[11].
Pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Państwo i Prawo” (od 2012)[12] oraz „Europejskiego Przeglądu Sądowego” (od 2005). Został wybrany na członka Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk kadencji 2020–2023[13].
Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się Monika Domańska oraz Mirosław Tokarski[14].
Deklaruje biegłą znajomość języka niemieckiego oraz średnią angielskiego, włoskiego i rosyjskiego[1].
Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Instytucje prawa administracyjnego (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010
- Karta Praw Podstawowych w europejskim i krajowym porządku prawnym (red.), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2009
- Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz (współautor), Zakamycze, Kraków 2000
- Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (współautor), C.H. Beck, Warszawa 2010
- Odpowiedzialność odszkodowawcza w administracji (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010
- Postępowanie administracyjne (współautor), Zakamycze, Kraków 1998
- Postępowanie administracyjne i postępowanie egzekucyjne w administracji (współautor), Zakamycze, Kraków 2002
- Prawna ochrona gruntów rolnych w procesie inwestycyjnym, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1984
- Prawo procesowe administracyjne (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010
- Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską 3 tomy (współautor), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2008–2010
- Ustrój i zadania administracji publicznej w Rzeczypospolitej Polskiej (współautor), FFE, Warszawa 1993
- Wprowadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (red.), Zakamycze, Kraków 2004
- Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i karnych (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2007
- Warto chronić państwo prawa. Andrzej Wróbel w rozmowie z Krzysztofem Sobczakiem, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2017 ISBN 978-83-8107-068-3
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Andrzej Wróbel , Życiorys naukowy, inpris.pl [zarchiwizowane 2023-03-29] .
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 stycznia 2002 r. o nadaniu tytułu naukowego profesora (M.P. z 2002 r. nr 12, poz. 207).
- ↑ Andrzej Wróbel [online], ludzie.nauka.gov.pl [dostęp 2024-04-30] .
- ↑ Wiele źródeł podaje jako błędną datę 2004.
- ↑ Organizacja. Izba Administracyjna Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sn.pl [zarchiwizowane] .
- ↑ Ślubowanie sędziego TK. prezydent.pl, 30 maja 2011. [dostęp 2011-05-30].
- ↑ Marek Domagalski. Trybunał Konstytucyjny przed zasadniczym zwrotem. „Rzeczpospolita”, s. C3, 20 grudnia 2016.
- ↑ Małgorzata Kryszkiewicz, Grzegorz Osiecki. Twarda linia Prawa i Sprawiedliwości. „Dziennik Gazeta Prawna”, s. A6, 21 grudnia 2016.
- ↑ Nominacja dla Andrzeja Wróbla na sędziego SN. prezydent.pl, 24 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-24].
- ↑ Organy i jednostki organizacyjne. Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, sn.pl [zarchiwizowane 2017-08-25] .
- ↑ Sędziowie Jerzy Kuźniar oraz Andrzej Wróbel przeszli w stan spoczynku. Sąd Najwyższy, 2 kwietnia 2020. [dostęp 2021-01-29].
- ↑ Redakcja. czasopisma.wolterskluwer.pl. [dostęp 2015-08-31].
- ↑ Komitet Nauk Prawnych PAN. pan.pl, styczeń 2020. [dostęp 2020-02-23].
- ↑ System Wspomagania Wyboru Recenzentów [online], recenzenci.opi.org.pl [dostęp 2024-04-30] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Druk sejmowy nr 3573 z biogramami kandydatów do Trybunału Konstytucyjnego z 5 listopada 2010. [dostęp 2011-05-30].
- Andrzej Wróbel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2011-05-30] .[martwy link]