Andrzej Wróbel (prawnik) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Wróbel
Ilustracja
Andrzej Wróbel i Ewa Łętowska (2011)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1953
Bodzechów

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo administracyjne, prawo europejskie
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Doktorat

1982
UMCS

Habilitacja

1991
UMCS

Profesura

2002

Polska Akademia Nauk
Status

członek Komitetu Nauk Prawnych

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Wydział Prawa i Administracji UMCS

Okres zatrudn.

1976–2004

Instytut

Instytut Nauk Prawnych PAN

Stanowisko

profesor zwyczajny

Okres zatrudn.

2004–2010

Sędzia Trybunału Konstytucyjnego
Okres spraw.

2011–2017

Sędzia Sądu Najwyższego
Okres spraw.

1994–2011, 2017–2020

Andrzej Wróbel (ur. 18 lipca 1953 w Bodzechowie) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki, sędzia Sądu Najwyższego w stanie spoczynku, w latach 2011–2017 sędzia Trybunału Konstytucyjnego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (WPiA UMCS). W 1982 doktoryzował się, przedstawiwszy napisaną pod kierunkiem Janusza Łętowskiego rozprawę Administracyjnoprawne instrumenty ochrony gruntów rolnych w procesie inwestycyjnym. W 1991 uzyskał na UMCS stopień doktora habilitowanego nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Centralne planowanie państwowe. Studium administracyjno-prawne[1]. W 2002 otrzymał tytuł profesora nauk prawnych[2].

Wśród jego zainteresowań znalazły się: prawo administracyjne, w tym postępowanie administracyjne i administracyjno-prawne problemy ochrony środowiska (zwłaszcza ochrona gruntów rolnych), planowanie publiczne, demokratyczna teoria samorządu terytorialnego w ujęciu komparatystycznym, prawo europejskie (w tym problematyka ochrony prawnej w Unii Europejskiej). Odbywał staże i prowadził badania naukowe m.in. w Katanii, Heidelbergu i Lwowie[1].

W 1976 został pracownikiem WPiA UMCS, początkowo na stanowisku asystenta stażysty; następnie – asystenta (1977), starszego asystenta (1978), adiunkta (1982). Był prodziekanem WPiA UMCS ds. studiów zaocznych studiów administracyjnych (1994). Pracę na UMCS zakończył w 2004. W 2004 został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego w Instytucie Nauk Prawnych PAN, gdzie kierował Zakładem Prawa Międzynarodowego (2004–2010) i Prawa Europejskiego oraz był przewodniczącym Rady Naukowej INP PAN (2009–2010). Od 2010 na urlopie bezpłatnym[1].

Prowadził zajęcia także m.in.: w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu (1992–1994), Uniwersytecie w Katanii (1993), Uniwersytecie Warszawskim (1994–2001), Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie (1998–2000), Wyższej Szkole Służby Społecznej w Suwałkach (2000–2001), Wyższej Szkole Handlu i Prawa w Warszawie (2000–2003), Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie (od 2009)[1], Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie (2019–2021)[3].

Od 2002 do 2006 zasiadał w Radzie Legislacyjnej IX kadencji, przewodniczył radzie programowej Krajowego Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury.

W 1994[4] otrzymał nominację sędziego Sądu Najwyższego, orzekał w Izbie Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych[1][5].

W 2010 rekomendowany przez klub poselski SLD do Trybunału Konstytucyjnego (z poparciem posłów z innych ugrupowań, w tym PO), nie został jednak wówczas wybrany. W 2011 został zgłoszony po raz kolejny, tym razem wybrano go w skład TK (w miejsce Ewy Łętowskiej). Ślubowanie złożył 29 maja tego samego roku[6]. W grudniu 2016 zapowiedział rezygnację ze stanowiska sędziego Trybunału Konstytucyjnego i powrót do orzekania w Sądzie Najwyższym[7], motywując swoją decyzję sprzeciwem wobec sposobu, w jaki Prawo i Sprawiedliwość obchodzi się z TK[8]. Prezydent Andrzej Duda powołał go na sędziego Sądu Najwyższego 24 stycznia 2017[9]. Orzekał w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych[10]. 1 kwietnia 2020 przeszedł w stan spoczynku[11].

Pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Państwo i Prawo” (od 2012)[12] oraz „Europejskiego Przeglądu Sądowego” (od 2005). Został wybrany na członka Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk kadencji 2020–2023[13].

Wśród wypromowanych przez niego doktorów znaleźli się Monika Domańska(inne języki) oraz Mirosław Tokarski(inne języki)[14].

Deklaruje biegłą znajomość języka niemieckiego oraz średnią angielskiego, włoskiego i rosyjskiego[1].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Instytucje prawa administracyjnego (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010
  • Karta Praw Podstawowych w europejskim i krajowym porządku prawnym (red.), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2009
  • Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz (współautor), Zakamycze, Kraków 2000
  • Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (współautor), C.H. Beck, Warszawa 2010
  • Odpowiedzialność odszkodowawcza w administracji (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010
  • Postępowanie administracyjne (współautor), Zakamycze, Kraków 1998
  • Postępowanie administracyjne i postępowanie egzekucyjne w administracji (współautor), Zakamycze, Kraków 2002
  • Prawna ochrona gruntów rolnych w procesie inwestycyjnym, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1984
  • Prawo procesowe administracyjne (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2010
  • Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską 3 tomy (współautor), Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2008–2010
  • Ustrój i zadania administracji publicznej w Rzeczypospolitej Polskiej (współautor), FFE, Warszawa 1993
  • Wprowadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (red.), Zakamycze, Kraków 2004
  • Współpraca sądowa w sprawach cywilnych i karnych (współredaktor), C.H. Beck, Warszawa 2007
  • Warto chronić państwo prawa. Andrzej Wróbel w rozmowie z Krzysztofem Sobczakiem, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2017 ISBN 978-83-8107-068-3

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Andrzej Wróbel, Życiorys naukowy, inpris.pl [zarchiwizowane 2023-03-29].
  2. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 stycznia 2002 r. o nadaniu tytułu naukowego profesora (M.P. z 2002 r. nr 12, poz. 207).
  3. Andrzej Wróbel [online], ludzie.nauka.gov.pl [dostęp 2024-04-30].
  4. Wiele źródeł podaje jako błędną datę 2004.
  5. Organizacja. Izba Administracyjna Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sn.pl [zarchiwizowane].
  6. Ślubowanie sędziego TK. prezydent.pl, 30 maja 2011. [dostęp 2011-05-30].
  7. Marek Domagalski. Trybunał Konstytucyjny przed zasadniczym zwrotem. „Rzeczpospolita”, s. C3, 20 grudnia 2016. 
  8. Małgorzata Kryszkiewicz, Grzegorz Osiecki. Twarda linia Prawa i Sprawiedliwości. „Dziennik Gazeta Prawna”, s. A6, 21 grudnia 2016. 
  9. Nominacja dla Andrzeja Wróbla na sędziego SN. prezydent.pl, 24 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-24].
  10. Organy i jednostki organizacyjne. Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, sn.pl [zarchiwizowane 2017-08-25].
  11. Sędziowie Jerzy Kuźniar oraz Andrzej Wróbel przeszli w stan spoczynku. Sąd Najwyższy, 2 kwietnia 2020. [dostęp 2021-01-29].
  12. Redakcja. czasopisma.wolterskluwer.pl. [dostęp 2015-08-31].
  13. Komitet Nauk Prawnych PAN. pan.pl, styczeń 2020. [dostęp 2020-02-23].
  14. System Wspomagania Wyboru Recenzentów [online], recenzenci.opi.org.pl [dostęp 2024-04-30].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]