Broń maszynowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Broń maszynowa – rodzaj automatycznej broni palnej (zarówno samoczynnej, jak i samoczynno-samopowtarzalnej), z której możliwe jest prowadzenie ognia ciągłego. Cechą charakterystyczną broni maszynowej jest jej duża szybkostrzelność.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

W broni maszynowej w celu wykonania kolejnych strzałów (przeładowanie, napięcie i zwolnienie mechanizmu uderzeniowego) wykorzystywana jest energia odrzutu broni lub ciśnienie gazów prochowych, a więc ładowanie i odpalanie wykonuje sam mechanizm broni bez potrzeby ingerencji operatora (porównaj: broń powtarzalna).

Operator rozpoczyna prowadzenie ognia po załadowaniu broni pierwszym nabojem i uruchomieniu spustu. Przerwanie ognia następuje po zwolnieniu spustu lub wyczerpaniu amunicji. Liczba oddanych strzałów w serii jest proporcjonalna do czasu naciskania spustu.

Podział[edytuj | edytuj kod]

Do broni maszynowej zalicza się:

• pistolety automatyczne
• pistolety maszynowe
  • PDW
• karabiny maszynowe (ręczne, lekkie, ciężkie, uniwersalne, wielkokalibrowe, lotnicze, czołgowe)
  • karabinki maszynowe
• karabiny i karabinki automatyczne
  • subkarabinki
• działa samoczynne
  • armaty automatyczne
  • działka przeciwlotnicze

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• broń półautomatyczna
• broń automatyczna

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982, s. 40. ISBN 83-11-06699-X.