French
DeutschBrooklyn Navy Yard – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Typ stoczni | okrętowa |
|---|---|
| Data powstania | 1806 |
| Data zamknięcia | 1966 |
| Państwo | |
| Miasto | |
| Suche doki | 6 |
| Pochylnie | 2 |
| Strona internetowa | |
Brooklyn Navy Yard – oficjalnie New York Navy Yard, należąca do amerykańskiej marynarki wojennej państwowa amerykańska stocznia okrętowa w Nowym Jorku, jedna z trzech największych amerykańskich stoczni w okresie międzywojennym i II wojny światowej, wyposażona i wyspecjalizowana w budowie największych okrętów, w tym pancerników i lotniskowców[1].
W latach 30. dwie znajdujące się w stoczni pochylnie, zostały przedłużone celem umożliwienia budowy pancerników typu North Carolina[2]. Po modernizacjach, w 1947 roku w stoczni znajdowały się dwie duże pochylnie, sześć zbudowanych w latach 1851–1942 suchych doków oraz 53 budynki produkcyjne[2].
Stocznia wyposażona była wówczas w pochylnie umożliwiające budowę największych super-pancerników typu Montana oraz lotniskowców typu Midway. Wcześniej zbudowała jednak m.in. zatopiony później w Pearl Harbor pancernik USS „Arizona” (BB-39). W latach 1940–1945 stocznia zwodowała okręty o łącznej wyporności 238 231 ton, co stanowiło drugi pod względem wielkości – po Philadelphia Naval Shipyard – zwodowany tonaż wśród należących do marynarki stoczni państwowych[3]. Wśród zbudowanych w stoczni okrętów znajdowały się cztery lotniskowce, osiem okrętów desantowych oraz dwa pancerniki typu Iowa[3]. W trakcie wojny stocznia przeprowadziła także remonty ponad 5000 okrętów[3]. W szczycie produkcji w 1944 roku, stocznia zatrudniała 58 000 pracowników[4]
Stocznia nosiła oficjalną nazwę New York Navy Yard, w związku jednak ze swoją lokalizacją na terenie nowojorskiego Brooklynu, powszechnie znana była pod nazwą Brooklyn Navy Yard[5]. Lokalizacja zajmującej powierzchnię 195 akrów (79 hektarów) stoczni w zatłoczonej części miasta z bardzo wysokimi cenami nieruchomości, spowodowała że przedsiębiorstwo pozbawione było możliwości rozwoju i stocznia została ostatecznie zamknięta w 1966 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Thomas Heinrich: Warship Builders: An Industrial History of U.S. Naval Shipbuilding 1922–1945. Annapolis: Naval Institute Press, 2020. ISBN 978-1-68247-537-9.