Czerwone i czarne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czerwone i czarne

Le Rouge et le Noir

Strona tytułowa francuskiego wydania z 1831 roku
Autor	Stendhal
Typ utworu	powieść
Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Francja
Język	francuski
Data wydania	1830
Wydawca	Levasseur
Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego	1921
Przekład	Tadeusz Boy-Żeleński
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Czerwone i czarne – najbardziej znana powieść autorstwa Stendhala. Wydana pierwszy raz w 1830 r. we Francji. Z powodu zawartych w powieści treści krytycznych wobec Kościoła w 1864 r. umieszczona na indeksie ksiąg zakazanych^[1]. Przedstawia ona dzieje ubogiego chłopca – Juliana Sorela, który próbuje się odnaleźć w rzeczywistości francuskiej Restauracji.

Treść[edytuj | edytuj kod]

W prowincjonalnym francuskim miasteczku, w rodzinie drwala, żyje Julian Sorel – młody chłopak, o niezwykłej wrażliwości i doskonałej pamięci. W przeciwieństwie do swojej ograniczonej rodziny odczuwa pociąg do literatury i sztuki. Ma olbrzymie ambicje – pragnie zostać oficerem. Droga do kariery wojskowej po klęsce Napoleona została zamknięta dla plebsu. Jedynym sposobem na ucieczkę z domu, w którym jest lekceważony i bity, jest stan duchowny. W tym celu zaprzyjaźnia się z miejscowym proboszczem, księdzem Chelan. Zanim wstąpi do seminarium, zostaje zatrudniony u mera – pana de Rênal, jako guwerner, preceptor. Chłopak (19 lat) uwodzi młodą żonę urzędnika (28 lat), matkę 3 synów i po burzliwym romansie zostaje zmuszony do opuszczenia dworu, kiedy fakt ten wychodzi na jaw. Pewien czas spędza w seminarium w Besançon, gdzie zdobywa szacunek rektora, księdza Pirard, który po swoim odejściu poleci go markizowi de la Mole w charakterze sekretarza. Zdobywa zaufanie swojego chlebodawcy, jednocześnie między nim a córką markiza zawiązuje się uczucie. Kiedy Matylda zachodzi w ciążę, markiz, stając przed faktem dokonanym, zgadza się na mezalians, przeznacza zięciowi sporą rentę, tytuł szlachecki i posadę porucznika w pułku huzarów w Strasbourgu. Sukces Juliana jest krótkotrwały. Kiedy markiz dowiaduje się, że jego niedoszły zięć podobnie postąpił z panią de Rênal, cofa zgodę na ślub. Wściekły chłopak pędzi do kościoła, w którym przebywa jego była kochanka i rani ją strzałem z pistoletu. Zostaje uwięziony, a następnie ścięty. Zrozpaczona Matylda urządza głowie kochanka uroczysty pogrzeb.

Znaczenie tytułu[edytuj | edytuj kod]

Znakomity tłumacz i znawca literatury francuskiej Tadeusz (Boy) Żeleński tak pisał o znaczeniu tytułu powieści: "czerwone i czarne, to mundur i sutanna: to dwie Francje – Francja napoleońska i Francja Burbonów, która nastąpiła nagle po tamtej, brutalnie dławiąc rozkołysany w młodych ludziach hymn sławy i czynu". Tytuł więc nawiązuje do wymowy społecznej dzieła – krytyki francuskiego społeczeństwa. Jest też on jakby wizualizacją charakteru głównego bohatera. Julian to zlepek dwóch przymiotów - namiętności (czerwone) i wyrachowania (czarne).

Wymowa dzieła[edytuj | edytuj kod]

Głównym przesłaniem autora było najpełniejsze ukazanie francuskiego społeczeństwa doby ponapoleońskiej – wyrachowania, próby ograniczenia młodych plebejuszy i narzucenia im na powrót feudalnego jarzma. Stworzył on odpowiadającą temu celowi koncepcję powieści – zwierciadła, które będzie odbijało "to lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży". Julian walczy więc ze społeczeństwem jego własną bronią – intrygą, podłością i hipokryzją. Ponosi klęskę, gdyż zdaniem autora, napoleoński posiew jeszcze nie wzeszedł w jego ojczyźnie.

Od pesymistycznego przesłania Czerwonego i czarnego odejdzie Stendhal w innej swej wielkiej powieści Pustelnia parmeńska, w której Fabrycy – główny bohater bliźniaczo podobny do Juliana – odniesie sukces, mając tę przewagę, iż żyjąc we Włoszech nie napotkał takiego ogromu pogardy i zniewagi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Polskie wydania powieści dostępne w bibliotece Polona
• Czerwone i czarne w serwisie Wolne Lektury