David Sedaris – Wikipedia, wolna encyklopedia

David Sedaris

Imię i nazwisko	David Raymond Sedaris
Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1956 Johnson City
Narodowość	amerykańska
Multimedia w Wikimedia Commons

David Raymond Sedaris (ur. 26 grudnia 1956 w Johnson City) – amerykański pisarz, satyryk, felietonista. Autor humorystycznych tekstów opartych na wątkach autobiograficznych.

Życie i twórczość[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Johnson City w stanie Nowy Jork jako drugie z sześciorga dzieci Sharon Elizabeth (z domu Leonard) i Louisa Harry'ego „Lou” Sedarisa, inżyniera IBM. Jego ojciec ma greckie korzenie i jest grekokatolikiem; matka jest z pochodzenia Angielką i protestantką^[1][2].

Kiedy David był jeszcze dzieckiem, rodzina zamieszkała w Raleigh w Karolinie Północnej^[1]. Po ukończeniu szkoły średniej w Raleigh studiował w Western Carolina University, a następnie w Kent State University^[1]. Interesowała go sztuka wizualna i performance. W 1983 przeniósł się do Chicago, a w 1987 ukończył School of the Art Institute of Chicago^[1].

W 1991 przeniósł się do Nowego Jorku. Jego talent satyryczny został odkryty przez prezentera radiowego Irę Glassa, który zaprosił Sedarisa do udziału w swym cotygodniowym programie The Wild Room. Stamtąd w 1992 trafił do audycji Morning Edition niekomercyjnej stacji radiowej NPR (National Public Radio – Narodowe Radio Publiczne), gdzie czytał swoje SantaLand Diaries (Dzienniki z Krainy Świętego Mikołaja), o tym, jak w okresie Świąt Bożego Narodzenia wcielał się rolę zrzędliwego elfa-pomocnika Świętego Mikołaja w domu towarowym Macy’s. Audycja ta cieszyła się dużym powodzeniem u słuchaczy^[1][3].

W latach 90. razem z siostrą Amy, aktorką, napisał kilka sztuk, które zostały wystawione w Klubie Teatru Eksperymentalnego LaMaMa w East Village w Nowym Jorku^[4][5].

W 2000 wydał zbiór autobiograficznych opowiadań i felietonów Zjem to, co ma na sobie^[1].

W 2004 opublikował kolejny zbiór opowiadań i felietonów pod wspólnym tytułem Dress Your Family in Corduroy and Denim (Ubierz rodzinę w sztruks i dżins), który osiągnął numer 1 na liście bestsellerów „New York Times” w kategorii literatury faktu.

Opublikował ponad 40 humorystycznych felietonów w tygodniku „The New Yorker”^[6].

Od wielu lat jest w związku z malarzem i scenografem Hugh Hamrickiem^[7]. Mieszkali we Francji, Londynie, a obecnie – w Rackham w West Sussex. W Anglii znany jest z tego, że chodzi w nocy z latarką po drogach West Sussex i zbiera śmieci^[8]. Zyskał sobie tym sympatię Królowej Elżbiety II, która zaprosiła go na herbatę w Pałacu Buckingham^[9].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

W 2001 tygodnik „Time” przyznał mu tytuł Humorysty Roku^[6].

W 2001 otrzymał Nagrodę Thurbera (roczna nagroda literacka za książki humorystyczne)^[1].

Był wielokrotnie nominowany do Nagrody Grammy w kategorii Nagranie Roku – za nagranie audiobooku.

W 2019 roku został członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury.

Publikacje w Polsce[edytuj | edytuj kod]

• Zjem to, co ma na sobie (Me talk pretty one day), Wydawnictwo Znak, 2006^[10]
• Calypso (Calypso), tłum. Piotr Tarczyński, Wydawnictwo Filtry, 2020^[11]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]