Dorzolamid – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dorzolamid
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	7,7-ditlenek (4S,6S)-4-(etyloamino)-6-metylo-5,6-dihydro-4H-tieno-[2,3-b]tiopirano-2-sulfonamidu
	Inne nazwy i oznaczenia
farm.	dorzolamidi hydrochloridum
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C10H16N2O3S3
Masa molowa	324,44 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	130693-82-2; 122028-16-4 (chlorowodorek); 120279-89-2 (izomer trans)
PubChem	5284549
DrugBank	DB00869
SMILES
	CCNC1CC(S(=O)(=O)C2=C1C=C(S2)S(=O)(=O)N)C
InChI
	InChI=1S/C10H16N2O4S3/c1-3-12-8-4-6(2)18(13,14)10-7(8)5-9(17-10)19(11,15)16/h5-6,8,12H,3-4H2,1-2H3,(H2,11,15,16)/t6-,8-/m0/s1
	InChIKey
	IAVUPMFITXYVAF-XPUUQOCRSA-N
Właściwości
Temperatura topnienia	283–285 °C
logP	−1
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
ATC	S01EC03
Stosowanie w ciąży	kategoria C
Farmakokinetyka
Działanie	obniżające ciśnienie śródgałkowe
Okres półtrwania	4 miesiące
Wiązanie z białkami; osocza i tkanek	ok. 33%
Metabolizm	z moczem
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania	miejscowo
	Multimedia w Wikimedia Commons

Dorzolamid (łac. dorzolamidum) – lek obniżający ciśnienie wewnątrzgałkowe, stosowany miejscowo w okulistyce. Hamuje aktywność anhydrazy węglanowej typu II w nabłonku ciała rzęskowego, zmniejszając tym samym przezbłonowy transport jonów dwuwęglanowych. W konsekwencji do wnętrza gałki ocznej przechodzi mniejsza ilość płynu^[2].

Wskazania[edytuj | edytuj kod]

Dospojówkowo. Dawkę oraz częstotliwość przyjmowania leku ustala lekarz. Zwykle 1 kropla do worka spojówkowego chorego oka 3 razy na dobę.

Nie stosować w okresie karmienia piersią. Podczas przyjmowania dorzolamidu nie zaleca się prowadzenia pojazdów oraz obsługi maszyn.

↑ ^a ^b Dorzolamide, [w:] DrugBank, University of Alberta, DB00869 (ang.).
↑ L. Brunton, K. Parker: Podręcznik Farmakologii i Terapii Goodmana i Gilmana. Lublin: 2010, s. 316, 736. ISBN 978-83-7563-055-8.

Indeks leków Medycyny Praktycznej 2005. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna. ISBN 83-7430-006-X.