Dywizja Karola Sierakowskiego – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dywizja Karola Sierakowskiego – jedna z formacji zbrojnych okresu insurekcji kościuszkowskiej.

Formowanie i struktura dywizji[edytuj | edytuj kod]

Dywizja została sformowana na początku czerwca 1794 z oddziałów garnizonu warszawskiego przez gen. Jana Augusta Cichockiego.

Dywizja nie miała standardowej organizacji. W każdym okresie składała się jednak z trzech rodzajów wojsk: piechoty i strzelców, kawalerii oraz artylerii. Podział wewnętrzny ograniczał się jedynie do tzw. komend. Występował natomiast podział ugrupowania dywizji:

• marszowy: awangarda, korpus (siły główne) i ariergarda;
• bojowy: pierwsza i druga linia piechoty, prawe i lewe skrzydło (przeważnie jazda) i korpus rezerwowy

Działania dywizji[edytuj | edytuj kod]

Po osiągnięciu zdolności bojowej gen. Cichocki przedyslokował ją na Pragę, gdzie 22 czerwca przekazał dowodzenie nią gen. Karolowi Sierakowskiemu. Pod nowym dowództwem dywizja przekroczyła Bug pod Brześciem Litewskim, po czym 2 sierpnia stoczyła zwycięską bitwę – wspólnie z dywizją dowodzoną przez gen. Antoniego Chlewińskiego – z siłami rosyjskiego korpusu gen. Wilhelma Derfeldena pod Słonimem.

17 września walczyła z przeważającymi siłami generała Aleksandra Suworowa w bitwie pod Krupczycami. 19 września została przez nie rozbita na grobli terespolskiej w bitwie pod Terespolem.

Odtworzona z najlepszych oddziałów Dywizji Najwyższego Naczelnika i dywizji gen. Józefa Zajączka, została rozbita 10 października 1794 w bitwie pod Maciejowicami. Resztki oddziałów dywizji wycofały się na Pragę.

Dowódcy[edytuj | edytuj kod]

• gen. Jan August Cichocki
• gen. Karol Sierakowski

Skład dywizji we wrześniu 1794[edytuj | edytuj kod]

Piechota^[1]

• Gwardia piesza koronna
• batalion 15 regimentu
• 5 regiment fizylierów
• 18 regiment
• batalion Rafałowicza
• batalion brzesko-litewski

Kawaleria^[1]

• Gwardia konna koronna
• 3 pułk przedniej straży litewskiej
• 3 pułk przedniej straży litewskiej
• pułk ułanów Koeniga
• Pułk Kazanowskiego

Artyleria^[1]

• 26 dział

Razem: piechoty – 2464; jazdy – 1340; artylerii – 192 żołnierzy^[1]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• dywizje polskie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Poznań: Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-52-1.brak strony w książce
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2.brak strony w książce
• Tadeusz Rawski, Andrzej Ajnenkiel: Powstanie kościuszkowskie 1794 : dzieje militarne. T. 1. Warszawa: Egros: Wojskowy Instytut Historyczny, 1994. ISBN 83-86268-11-5.brak strony w książce
• Jan Wimmer: „Historia piechoty polskiej do roku 1864”; Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Warszawa 1978
• Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894.brak strony w książce
• Janusz Wojtasik: Powstanie kościuszkowskie 1794 - dzieje militarne. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny, 1996. ISBN 83-86268-46-8.