Egzamin dojrzałości – Wikipedia, wolna encyklopedia

Świadectwo dojrzałości Henryka Zielińskiego (1938)

Egzamin dojrzałości – egzamin państwowy, zdawany w formie pisemnej i ustnej na zakończenie nauki w szkole średniej (od 1999 roku w szkole ponadgimnazjalnej). W wyniku reformy edukacji został zastąpiony w 2005 roku egzaminem maturalnym. W 2005 roku egzamin dojrzałości zdawali jedynie absolwenci pięcioletnich szkół średnich zawodowych i pięcioletnich liceów dwujęzycznych.

Pierwotnie w 2002 roku egzamin dojrzałości miał zostać zastąpiony przez egzamin maturalny, jednakże ówczesna minister edukacji narodowej i sportu, Krystyna Łybacka, zdecydowała, że zostanie on zastąpiony w roku 2005. Ostatecznie, w drodze wyjątku, w 2002 roku uczniowie mogli wybierać pomiędzy egzaminem dojrzałości a egzaminem maturalnym[1].

W Polsce egzamin dojrzałości wprowadzono w 1812 roku w Księstwie Warszawskim w szkołach departamentowych[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Matura: Skąd i po co się wzięła? Jaka jest jej historia? [online], www.eska.pl [dostęp 2023-01-11].
  2. ↑ Adam Winiarz. Stanisława Staszica koncepcja organizacji szkolnictwa w teorii i praktyce. „Rozprawy z Dziejów Oświaty”. XLV, s. 63–83, 2006. Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0080-4754. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Egzamin_dojrzałości&oldid=71983411”