Elżbieta Goetel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elżbieta Goetel

Elżbieta Goetel (2013)
Imię i nazwisko	Elżbieta Goetel-Dąbkowska
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1942 Warszawa
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Jerzy Dąbkowski
Zespół artystyczny
Teatr Wybrzeże w Gdańsku (1963–2002)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Elżbieta Goetel-Dąbkowska (ur. 27 lutego 1942 w Warszawie) – polska aktorka, działaczka „Solidarności”, córka pisarza Ferdynanda Goetla. Mieszka w Sopocie^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1959 zdała maturę w II Liceum Ogólnokształcącym w Sopocie. W 1963 ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W latach 1963–2002 występowała w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Ponadto wystąpiła w kilkunastu filmach i produkcjach telewizyjnych^[1].

Była żoną Jerzego Dąbkowskiego (1940–2015), również aktora Teatru Wybrzeże.

W sierpniu 1980 wspierała strajkujących w Stoczni Gdańskiej, m.in. recytując wiersze i wykonując w Sali BHP piosenkę „Postulat 22” na melodię Marsza Polonii. Od września 1980 była członkinią NSZZ „Solidarność”, Komitetu Zakładowego „Solidarności” Teatru Wybrzeże. 21 sierpnia 1981 wystąpiła na I Przeglądzie Piosenki Prawdziwej „Zakazane Piosenki” w gdańskiej Hali „Olivia”, ponownie śpiewając „Postulat 22”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczyła w bojkocie radia i telewizji oraz imprez oficjalnych; w latach 1982–1988 występowała w trakcie Mszy za Ojczyznę w kościele św. Mikołaja w Gdańsku; brała udział w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej, organizowanych w kościele oo. jezuitów w Gdańsku Wrzeszczu; działała w Komitecie Pomocy Internowanym i Aresztowanym; w sierpniu 1988 ponownie wystąpiła w Stoczni Gdańskiej na zaproszenie strajkujących.

Po relegalizacji „Solidarności” była w latach 1989–2002 przewodniczącą Komitetu Zakładowego w Teatrze Wybrzeże i dodatkowo w latach 1990–1996 Komisji Branżowej „Solidarności” teatrów Trójmiasta; w 2002 wystąpiła z NSZZ „Solidarność”. Od 2002 na emeryturze. Od 1991 uczyła także w Akademii Muzycznej w Gdańsku na Wydziale Dyrygentury Chóralnej, Muzyki Kościelnej, Edukacji Artystycznej, Rytmiki i Jazzu^[2].

W 1996 „za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej” została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi^[3]. Wyróżniona także medalem 25-lecia „Solidarności” oraz nagrodą specjalną Prezydenta Miasta Sopotu^[1].

Elżbieta Goetl była jedną z osób, których wizerunek znalazł się w 2019 na muralu „Kobiety Wolności” na stacji PKM Strzyża w Gdańsku^[4].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

• 1973: Drzwi w murze
• 1976: Olśnienie
• 1979: Aria dla atlety jako przyjaciółka Cecylii
• 1981: 07 zgłoś się jako kapitan MO w Gdańsku (odc. 13)
• 1985: Mokry szmal jako sekretarka Tokarskiego
• 1985: Medium jako pracownica szkoły, w której uczy Luiza
• 1990: W piątą stronę świata
• 1994–1995: Radio Romans jako Maria Chocholakowa, matka Stefana
• 2000: Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości jako klientka cioci Dzidzi (odc. 6)
• 2004: Lokatorzy jako Magda Gabryś, matka Poli (odc. 187)
• 2005–2007: Sąsiedzi jako właścicielka czarnej torebki zrzuconej w loży przez Patrycję (odc. 84); przewodnicząca komisji osiedlowego konkursu ogrodniczego na najpiękniejsze tulipany (odc. 123)
• 2008: Rubinowe gody jako Danuta
• 2011: Ludzkie sprawy jako matka Anety (odc. 9)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Edmund Szczesiak, Elżbieta Goetel. Nie warto być małym, w: Znani nieznani 3, Opowieści o Gdańszczanach, wyd. POLSKAPRESSE Oddział Prasa Bałtycka, Gdańsk 2006, s. 48–55, ISBN 978-83-60203-11-8.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Biogram autorstwa Arkadiusza Kazańskiego w internetowej "Encyklopedii Solidarności". encysol.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-06)].
• Elżbieta Goetel w bazie filmpolski.pl
• Elżbieta Goetel w bazie Filmweb
• Elżbieta Goetel na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”