Emil Franciszek Mecnarowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emil Franciszek Mecnarowski
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1879
Kraków

Data i miejsce śmierci

21 lipca 1968
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1938

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Za wierną służbę”
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób gen. Emila Franciszka Mecnarowskiego na Starych Powązkach w Warszawie

Emil Franciszek Mecnarowski (ur. 10 maja 1879 w Krakowie, zm. 21 lipca 1968 w Warszawie) – doktor praw, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Emil Franciszek Mecnarowski urodził się 10 maja 1879 roku w Krakowie, w rodzinie Aleksandra, inżyniera kolejowego, i Józefy z Węgierkiewiczów (zm. 1939). W 1898 roku ukończył gimnazjum w rodzinnym Krakowie, a w 1903 roku studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów działał w Związku Strzeleckim.

W latach 1914–1917 służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza[1]. 24 kwietnia 1917 został przydzielony do Sądu Polowego Legionów Polskich i awansowany na chorążego w korpusie oficerów kancelaryjnych[2]. Potem w sądownictwie Tymczasowej Rady Stanu i w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 roku kierował akcją rozbrajania Niemców w Sosnowcu. Wyznaczony na komendanta miasta Sosnowiec.

Od lutego 1919 roku pełnił służbę w sądownictwie Wojska Polskiego. Był podprokuratorem Naczelnego Sądu Wojskowego. W lipcu 1919 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Sekcji 2 Ustawodawczej w Oddziale VI Prawnym Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na tym stanowisku 29 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika Korpusu Sądowego ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Następnie pełnił służbę na stanowisku szefa wydziału w Departamencie IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów sądowych[3]. Później został zastępcą szefa Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 20. lokatą w korpusie generałów[4]. 27 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[5]. Z dniem 15 października 1930 roku Prezydent RP mianował go prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie[6]. W 1938 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Na emeryturze osiadł w Warszawie. Po wojnie żył z korepetycji. Był naukowcem amatorem w dziedzinie muzykologii.

Od 24 czerwca 1934 jego żoną była Zofia Milsten (1899–1979)[7], urzędniczka Najwyższego Sądu Wojskowego. Dzieci nie mieli.

Zmarł w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 44-6-29)[8].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 73.
  3. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 25, 1089.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1930 roku, s. 31.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 1.
  7. ↑ Emil Franciszek Mecnarowski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2022-06-12].
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: REDULSCY, TUSZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-14].
  9. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu ustawodawstwa i organizacji sądownictwa wojskowego”.
  10. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.
  12. ↑ Na podstawie zdjęcia [1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emil_Franciszek_Mecnarowski&oldid=72242426”