Ernst Kaltenbrunner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ernst Kaltenbrunner
Ilustracja
SS-Obergruppenführer SS-Obergruppenführer
Data i miejsce urodzenia

4 października 1903
Ried im Innkreis

Data i miejsce śmierci

16 października 1946
Norymberga

Przebieg służby
Lata służby

1938–1945

Formacja

SS Schutzstaffel

Stanowiska

szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy

podpis
Odznaczenia
Odznaka Złota Partii (III Rzesza)
Srebrny Krzyż Niemiecki (III Rzesza) Krzyż Żelazny (1939) II Klasy Krzyż Rycerski Krzyża Zasługi Wojennej z mieczami (III Rzesza) Krzyż Zasługi Wojennej I klasy z mieczami (III Rzesza) Krzyż Zasługi Wojennej II klasy z mieczami (III Rzesza) Medal upamiętniający 9 listopada 1923 (III Rzesza) Medal Pamiątkowy 13 marca 1938 Medal Pamiątkowy 1 października 1938 z okuciem Zamek Praga Odznaka za 12-letnią służbę w SS (III Rzesza)[1]
Ernst Kaltenbrunner na procesie norymberskim 1946

Ernst Kaltenbrunner (ur. 4 października 1903 w Ried im Innkreis w Austrii, zm. 16 października 1946 w Norymberdze) – SS-Obergruppenführer, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA) w latach 1943–1945, zbrodniarz wojenny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uczył się w gimnazjum w Linzu oraz na uniwersytecie w Grazu. W 1926 uzyskał wykształcenie prawnicze i do 1928 pracował jako adwokat w Linzu i Salzburgu. Od 1930 był członkiem austriackiej partii nazistowskiej.

Od 1935 był szefem SS w Austrii. Tuż przed przyłączeniem Austrii do III Rzeszy (12 marca 1938) pełnił funkcję sekretarza stanu ds. bezpieczeństwa w gabinecie Arthura Seyss-Inquarta.

Po Anschlussie pełnił wysokie funkcje kierownicze w SS na terenie byłej Austrii (Ostmark). Za aktywny udział w nim otrzymał stopień SS-Brigadeführera z nominacji Adolfa Hitlera. 11 września 1938 został SS-Gruppenführerem oraz członkiem Reichstagu, a od kwietnia 1941 SS-Obergruppenführerem. 30 stycznia 1943 powołany na szefa Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy (RSHA).

Z jego inicjatywy Adolf Eichmann w kwietniu 1932 r. wstąpił do austriackiej Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników oraz do SS[2][3].

Odpowiedzialny m.in. za Holocaust (w tym działalność Einsatzgruppen) i zbrodnie w obozach koncentracyjnych.

Po wydaleniu Arthura Nebego z NSDAP i SS został jego następcą na stanowisku prezydenta Interpolu.

1 października 1946 został skazany przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze na karę śmierci i stracony. Podczas procesu Rudolf Höß, komendant Auschwitz, złożył zeznania, które dowiodły, że Kaltenbrunner doskonale wiedział o tym, co dokładnie działo się w obozach koncentracyjnych. W trakcie procesu Kaltenbrunner zeznał m.in.:

  • Wydałem polecenie, aby więźniowie odsyłani do obozu w Mauthausen nie byli źle traktowani[4].
  • Zbrodnie, o których dowiedziałem się dopiero dziś, popełnił Himmler. W kwestii żydowskiej byłem zwodzony, jak wszyscy inni wyżsi urzędnicy[5].

Pod szubienicą powiedział:

Całym sercem służyłem mojemu narodowi i ojczyźnie. Spełniłem swój obowiązek z interesem państwa. Żałuję, że ci, którzy nami rządzili w tych trudnych czasach, nie zachowali się jak żołnierze i że popełniono tyle zbrodni, ale nie brałem w nich udziału. Niech żyją Niemcy!

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kaltenbrunner, Ernst - TracesOfWar.com [online], tracesofwar.com [dostęp 2021-05-23] (ang.).
  2. Hannah Arendt: Eichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła. Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, 1987, s. 41–42. ISBN 83-7006-027-7.
  3. Taśmy Sassena, 30, s. 3; Ich, AE, s. 67–69.
  4. Wołoszański 1995 ↓, s. 245.
  5. Wołoszański 1995 ↓, s. 246.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bogusław Wołoszański: Tajna wojna Hitlera. Warszawa: Wołoszański, 1997, seria: Sensacje XX Wieku. ISBN 83-904972-2-0.
  • Bogusław Wołoszański: Ten okrutny wiek. Warszawa: Wołoszański, 1995, seria: Sensacje XX Wieku. ISBN 83-904972-0-4.