French
DeutschEronilde de Araújo – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Pełne imię i nazwisko | Eronilde Nunes de Araújo | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost | 182 cm[1] | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Eronilde Nunes de Araújo[a][2][3] (ur. 31 grudnia 1970 w Bom Jesus da Lapa[1]) – brazylijski lekkoatleta, sprinter i płotkarz. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich (w tym dwukrotny finalista z 1996 i 2000 roku), pięciokrotny uczestnik mistrzostw świata (w tym finalista czempionatu z 1995 i 1999 roku), uczestnik halowego światowego czempionatu z 1993 roku. Trzykrotny złoty medalista igrzysk panamerykańskich, dziesięciokrotny złoty medalista mistrzostw Ameryki Południowej oraz sześciokrotny złoty medalista mistrzostw ibero-amerykańskich. Zdobywca trzech złotych medali mistrzostw Ameryki Południowej U20 oraz dwóch srebrnych medali mistrzostw panamerykańskich U20.
Jest współrekordzistą kontynentu w konkurencji biegu sztafet 4 × 400 m.
Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec lat 80. XX wieku startował głównie w międzynarodowych imprezach lekkoatletycznych w kategorii juniorów – podczas tych startów zdobył między innymi trzy złote medale mistrzostw kontynentu do lat 20. W 1990 roku wywalczył dwa złote medale mistrzostw ibero-amerykańskich, rok później zaś został w biegu na 400 m ppł złotym medalistą seniorskich mistrzostw Ameryki Południowej oraz złotym medalistą igrzysk obu Ameryk. Wziął udział w mistrzostwach globu w Tokio, podczas których w półfinale biegu na 400 m ppł zajął 5. miejsce w grupie[4][5].
Podczas pierwszego w historii swych występów startu olimpijskiego, który miał miejsce w Barcelonie, brał udział w dwóch konkurencjach. W biegu na 400 m ppł odpadł w półfinale, zajmując w tej fazie ostatnie, 8. miejsce w grupie (z czasem 49,66); natomiast w sztafecie 4 × 400 m startował tylko w eliminacjach – brazylijska sztafeta weszła do finału, który bez jego udziału ukończyła na 4. miejscu z czasem 3:01,61[6][7].
W 1993 roku został mistrzem kontynentu w konkurencji biegu na 400 m ppł, a także biegu sztafet 4 × 400 m. Dwa lata później obronił te tytuły na czempionacie w Manaus, jak również obronił złoty medal w konkurencji biegu na 400 m ppł podczas igrzysk panamerykańskich w Mar del Plata. W ramach światowego czempionatu w Göteborgu zakwalifikował się do finału zmagań w konkurencji biegu na 400 m ppł, który ukończył na 8. miejscu[4][5].
Na igrzyskach olimpijskich w Atlancie także startował w konkurencji biegu na 400 m ppł oraz biegu sztafet 4 × 400 m. Indywidualnie wywalczył awans do finału, który zakończył na 8. miejscu z czasem 48,78 a w sztafecie brazylijska ekipa z jego udziałem odpadła w półfinale, zajmując w grupie 6. miejsce z czasem 3:03,46[8].
Na mistrzostwach kontynentu w Mar del Plata oraz Bogocie otrzymał tytuły mistrzowskie w konkurencjach biegu na 400 m ppł oraz biegu sztafet 4 × 400 m. Na igrzyskach obu Ameryk w Winnipeg zaś trzeci raz z rzędu wywalczył tytuł mistrzowski w biegu na 400 m ppł, był też członkiem brazylijskiej sztafety 4 × 400 m, która wywalczyła srebrny medal. Podczas światowego czempionatu w Sewilli startował w dwóch konkurencjach – w biegu na 400 m ppł zajął w finale 4. miejsce, natomiast brazylijska sztafeta 4 × 400 m z jego udziałem odpadła w eliminacjach[4][5].
Podczas igrzysk olimpijskich w Sydney startował w konkurencji biegu na 400 m ppł. Zawodnikowi udało się awansować do finału, w którym ostatecznie zajął 5. miejsce z czasem 48,34[3].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Pięć razy w karierze zdobył złoty medal mistrzostw Brazylii, tytuły te wywalczył w latach 1998-2003[4].
Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]
- bieg na 400 m – 45,75 (12 kwietnia 1997, São Leopoldo)
- bieg na 400 m ppł – 48,04 (12 lipca 1995, Nicea)
- sztafeta 4 × 400 m – 2:58,56 (30 lipca 1999, Winnipeg)
- Halowe
- bieg na 400 m – 47,50 (12 marca 1993, Toronto)
Źródło: [4]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Eronildes Araújo. olympedia.org. [dostęp 2024-02-08]. (ang.).
- ↑ Roberto Salim: Tricampeão pan-americano aconselha Alison: 'Não mude e vá para o abraço'. uol.com.br, 2021-08-02. [dostęp 2024-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-12-12)]. (port.).
- ↑ a b Athletics. Official Report of the XXVII Olympiad - Results. digital.la84.org, 2001-07-01. s. 224. [dostęp 2024-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-01)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Eronilde Nunes DE ARAÚJO | Profile. worldathletics.org. [dostęp 2024-02-08]. (ang.).
- ↑ a b c d Eronilde De Araujo. athleticspodium.com. [dostęp 2024-02-08]. (ang.).
- ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 400 metres Hurdles Semi-Finals. sports-reference.com. [dostęp 2024-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)]. (ang.).
- ↑ Athletics at the 1992 Barcelona Summer Games: Men's 4 × 400 metres Relay. sports-reference.com. [dostęp 2024-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-04)]. (ang.).
- ↑ Official Report of the Centennial Olympic Games, v.3. digital.la84.org. s. 84, 87. [dostęp 2024-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-08)]. (ang.).
