French
DeutschEugeniusz Ślaski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 generał brygady | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 stycznia 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 października 1935 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
Eugeniusz Ślaski (ur. 12 stycznia 1873 w majątku Tadulin, zm. 24 października 1935 w Glinczu) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 12 stycznia 1873 roku w majątku Tadulin, w ówczesnej guberni witebskiej, w rodzinie Marcina[1][2]. W 1895 roku ukończył szkołę oficerów kawalerii w Jelizawietgradzie i został mianowany podporucznikiem służby zawodowej w Armii Imperium Rosyjskiego. W trakcie I wojny światowej awansował na podpułkownika. W 1917 roku przeszedł do I Korpusu Polskiego, gdzie był najpierw dowódcą szwadronu, a następnie dywizjonu 2 pułku ułanów.
4 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika. W czasie wojny z bolszewikami dowodził kolejno: Pułkiem Jazdy Tatarskiej (od 27 kwietnia 1919 roku[3]), 13 pułkiem ułanów i IX Brygadą Jazdy.
Od października 1920 roku był inspektorem kawalerii w Dowództwie Okręgu Generalnego „Łódź” w Łodzi i dowódcą IX Brygady Jazdy. Od września 1921 roku dowodził IV Brygadą Jazdy. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 25 pułk Ułanów Wielkopolskich[4]. Z dniem 15 maja 1923 roku został mianowany szefem Departamentu II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych[5].
31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 4. lokatą w korpusie generałów[6].
29 kwietnia 1924 roku kierowany przez niego departament został przemianowany na Departament II Kawalerii[7]. 1 czerwca tego roku został mianowany dowódcą 4 Dywizji Kawalerii we Lwowie[8]. 15 października 1925 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[9]. W grudniu 1925 roku został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie z równoczesnym czasowym powierzeniem obowiązków zastępcy dowódcy okręgu korpusu[10]. 6 maja 1926 roku został mianowany dowódcą 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Starogardzie[11]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku [12]. Na emeryturze zamieszkał w Glinczu[13]. Tam 24 października 1935 roku zmarł[1]. Pochowany w Żukowie.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6692
- Medal Zwycięstwa[14]
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- chorąży - 1893
- podporucznik - 1897
- porucznik - 1900
- rotmistrz - 1907
- podpułkownik - 1917
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Stawecki 1994 ↓, s. 329.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322, tu 13 stycznia 1873.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 61 z 3 czerwca 1919 roku, poz. 1937.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 153.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 1 maja 1923 roku, s. 279.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 165.
- ↑ Czarnecka 2005 ↓, s. 115.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 53 z 5 czerwca 1924 roku, s. 309.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 569.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 137 z 28 grudnia 1925 roku, s. 744.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 6 maja 1926 roku, s. 136.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
- ↑ Bartosz Gondek Stepowy generał na kaszubskim cmentarzu, trojmiasto.wyborcza.pl 04.11.2016
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 20 kwietnia 1925, s. 210.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Regina Czarnecka. Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918-1921. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 27, 2005. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe. ISSN 0137-5547.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 41-42. ISBN 83-04-03364-X.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.