Frank Shorter – Wikipedia, wolna encyklopedia

Frank Shorter
Ilustracja
Frank Shorter w Bostonie w 2002
Data i miejsce urodzenia

31 października 1947
Monachium

Wzrost

178 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
złoto Monachium 1972 lekkoatletyka
(maraton)
srebro Montreal 1976 lekkoatletyka
(maraton)
Igrzyska panamerykańskie
złoto Cali 1971 bieg na 10 000 m
złoto Cali 1971 maraton
brąz San Juan 1979 bieg na 10 000 m

Frank Charles Shorter (ur. 31 października 1947 w Monachium) – amerykański długodystansowiec i maratończyk, mistrz i wicemistrz olimpijski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Niemczech, gdzie jego ojciec służył jako lekarz w wojsku amerykańskim. Ukończył studia na Uniwersytecie Yale, a potem prawo na Uniwersytecie Florydy.

Jego pierwszym trenerem był pisarz Erich Segal[1]. Pierwszy sukces lekkoatletyczny odniósł w 1969, kiedy wygrał bieg na 6 mil na akademickich mistrzostwach Stanów Zjednoczonych (NCAA). W 1970 został mistrzem USA (AAU) na 3 mile i 6 mil. Zdobywał później mistrzostwo Stanów Zjednoczonych na 6 mil w 1971, na 10 000 metrów w 1974, 1975 i 1977 oraz w biegu przełajowym od 1970 do 1973. W 1971 zwyciężył na 10 000 m i w biegu maratońskim na igrzyskach panamerykańskich w Cali.

Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium najpierw zajął 5. miejsce w biegu na 10 000 m (zarówno w eliminacjach, jak i w finale poprawiając rekord USA na tym dystansie[2]), a tydzień później zdobył złoty medal w biegu maratońskim. Cztery lata później na igrzyskach olimpijskich w 1976 w Montrealu zajął 2. miejsce w biegu maratońskim za Waldemarem Cierpinskim z NRD.

Shorter cztery razy z rzędu (w latach 1971–1974) zwyciężył w prestiżowym maratonie rozgrywanym w Fukuoce[3]. Zakończył karierę lekkoatlety w 1979.

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

  • bieg na 10 000 metrów – 27:45,91 (1975)
  • bieg maratoński – 2:10:30 (1972); wynik ten do 1979 był rekordem Stanów Zjednoczonych[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Od lekkoatlety do profesora [online], pzla.pl [dostęp 2013-07-23] (pol.).
  2. Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 60. ISBN 978-83-62033-30-0.
  3. International Marathons [online], gbrathletics [dostęp 2013-07-23] (ang.).
  4. Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 66. ISBN 978-83-62033-30-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]