Gieorgij Iwanow (1901–2001) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gieorgij Iwanow
Георгий Васильевич Иванов
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1901
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 2001
Moskwa, Rosja

Przebieg służby
Lata służby

1919–1950

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji;
II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Żukowa Order Honoru
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „50-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „60-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Pragi” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy”
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Oficer Legii Zasługi (USA) Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina) Srebrny Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD)

Gieorgij Wasiljewicz Iwanow (ros. Георгий Васильевич Иванов, ur. 12 maja?/25 maja 1901 w chutorze Upornikowski (obecnie w rejonie nieżajewskim w obwodzie wołgogradzkim), zm. 24 grudnia 2001 w Moskwie) – radziecki wojskowy, generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie chłopskiej. Skończył szkołę podstawową, od 1919 służył w Armii Czerwonej, uczestniczył w wojnie domowej nad Donem, później ukończył kursy czerwonych dowódców w Nowoczerkasku, później Kijowską Zjednoczoną Szkołę Wojskową im. Kamieniewa, w 1937 Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji, a w 1940 Wojskową Akademię Sztabu Generalnego. Pracował w Sztabie Generalnym, od czerwca 1941 brał udział w wojnie z Niemcami, był ranny, po wyleczeniu wykładał w Akademii Wojskowej im. Frunzego i walczył w obronie Moskwy, potem został wraz z akademią ewakuowany do Środkowej Azji. W marcu 1942 wrócił na front jako szef sztabu 24 Korpusu Piechoty 60 Armii, w 1943 uczestniczył w bitwie o Dniepr i wyzwoleniu Kijowa, w styczniu 1944 został szefem sztabu 27 Korpusu Piechoty 13 Armii 1 Frontu Ukraińskiego, od 3 września 1944 do końca wojny dowodził 6 Dywizją Piechoty Gwardii. W styczniu 1945 brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej, w nocy na 26 stycznia 1945 wraz z dywizją sforsował Odrę w rejonie Ścinawy i uchwycił przyczółek na lewym brzegu Odry, później w kwietniu 1945 uczestniczył w operacji berlińskiej. Po wojnie pełnił różne funkcje dowódcze i wykładał w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego, w 1950 został zwolniony do rezerwy w stopniu generała majora. Był honorowym obywatelem Chomutova, Mostu, Píska i Wrocławia. Miał tytuł honorowego górnika kopalni Marcel w Wodzisławiu Śląskim.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]