French
Deutsch1 Front Ukraiński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1943 |
| Rozformowanie | 1945 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | generał armii Nikołaj Watutin |
| Ostatni | marszałek Iwan Koniew |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa Operacja kijowska Operacja lwowsko-sandomierska Operacja dukielsko-preszowska Operacja wiślańsko-odrzańska Operacja praska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość | |
1 Front Ukraiński (ros. 1-й Украинский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.
Działania[edytuj | edytuj kod]
Utworzony 20 października 1943 z przemianowania Frontu Woroneskiego[1]. Skład: 6, 13, 18, 27, 38, 40, 47, 60 Armie ogólnowojskowe, 1 Armia Gwardyjska, 1 Armia Pancerna, 3 Gwardyjska Armia Pancerna, 4 Gwardyjski Korpus Kawalerii, 2 Armia Lotnicza.
Rozwinął się w rejonie: Lubieża, Kijowa, Bukrina. W listopadzie 1943 przeprowadził operację kijowską przeciw niemieckiej 2 Armii z Grupy Armii „Środek” oraz 4 Armii Pancernej, w wyniku której sforsował Dniepr. Po wyzwoleniu Kijowa (6 listopada) wyszedł na linię: Jelsk, Owrucz, Korosteń, Malin, Fastów, Griebienki zagrażając południowemu zgrupowaniu wojsk niemieckich.
W grudniu 1943 wojska Frontu kontynuowały operację żytomiersko-berdyczowską i wyzwoliły Żytomierz (31 grudnia) i wyszły na linię: Sarny, Hoszcza, Szepietówka, Lipowiec. W styczniu – lutym 1944 lewe skrzydło Frontu (27 i 40 Armie oraz 6 Armia Pancerna) i prawoskrzydłowe związki 2 Frontu Ukraińskiego wzięły udział w operacji korsuń-szewczenkowskiej.
Jednocześnie Armie 13. i 60. z prawego skrzydła Frontu przeprowadziły operację łucko-rówieńską przeciw dywizjom niemieckim z 4 Armii Pancernej. W marcu – kwietniu 1 Front przeprowadził operację płoskirowsko-czerniowiecką, a lipcu – sierpniu operację lwowsko-sandomierską i osiągnął linię: Sanok, Jasło, Szczucin, Łagów, Opatów, Zawichost, Józefów i zdobył przyczółek w rejonie Sandomierza zwany przyczółkiem baranowsko-sandomierskim. We wrześniu – listopadzie wykonał operację dukielsko-preszowską, w styczniu – lutym 1945 przeprowadził (w składzie 3 i 5 Gwardyjska Armia, 6, 13, 21, 52, 59, 60 Armie ogólnowojskowe, 3 i 4 Armie Pancerne, 2 Armia Lotnicza, 1 Korpus Kawalerii, 4, 7, 25 i 31 Korpusy Pancerne i Korpus Zmechanizowany) z 1 Frontem Białoruskim operację wiślańsko-odrzańską przeciw Grupie Armii „A” i części sił Grupy Armii „Środek”. W lutym wykonał operację dolnośląską, w marcu operację opolską (tzw. Operacje śląskie). Przed rozpoczęciem operacji wiślańsko-odrzańskiej 1 FU liczył 1 083 848 żołnierzy, którzy mieli do dyspozycji: 2427 czołgów, 1234 działa pancerne, 2446 dział ppanc., 6748 dział polowych, 7217 moździerzy, 1084 wyrzutnie rakietowe, 1846 dział plot. i 56 443 samochody[2].
W czasie operacji wiślańsko-odrzańskiej sztab 1 Frontu Ukraińskiego stacjonował kolejno w miejscowościach: Skroniów (17 stycznia 1945), Liszka Górna (23 stycznia 1945) i Schönwald (31 stycznia 1945)[3]. W kwietniu – maju wraz z 1 i 2 Frontem Białoruskim brał udział w operacji berlińskiej przeciw niemieckiej Grupie Armii „Wisła” i części sił Grupy Armii „Środek”.
W przededniu operacji berlińskiej wojska Frontu zajmowały front o długości około 360 km, który przebiegał od wsi Sękowice pod Gubinem wzdłuż brzegu Odry i Nysy Łużyckiej przez Lubań Śląski, Jawor, Strzelin, Prudnik, Nysę do Krnova na Morawach. Północna granica pasa natarcia wojsk 1 FU zaczynała się mniej więcej na północ od Chociebuża i biegła przez Jüterbog do rejonu Magdeburga[4].
W maju część sił Frontu wraz z 2 i 4 Frontem Ukraińskim wzięła udział w operacji praskiej przeciw siłom części Grupy Armii „Środek” i „Ostmark”. W składzie Frontu w operacjach berlińskiej i praskiej brała udział 2 Armia Wojska Polskiego. Rozformowany 11 maja 1945. Na jego bazie utworzono Grupę Wojsk Okupacyjnych w Niemczech oraz Radziecką Administrację Wojskową w Niemczech.
Dowództwo frontu[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy:
- gen. armii Nikołaj Watutin (od października 1943 do marca 1944)
- marszałek Gieorgij Żukow (od marca 1944 do maja 1944)
- marszałek Iwan Koniew (od maja 1944 do maja 1945)
Szefowie sztabu:
- gen. por. Aleksandr Bogolubow[5]:
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Przyczółek baranowsko-sandomierski
- Pomnik Żołnierzy Radzieckich w Mikolinie
- 98 Pułk Moździerzy Gwardii
- Centralna Grupa Wojsk
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 146.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 221.
- ↑ Płowecki 1973 ↓, s. 86.
- ↑ Kania 2021 ↓, s. 44.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 179.
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 147.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leszek Kania. Zadanie bojowe 2 Armii Wojska Polskiego w operacji łużyckiej w świetle źródeł rosyjskich i dotychczasowych ustaleń badaczy. Historia do poprawki. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 1/2021, 2021. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej; Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281.
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Janusz Płowecki: Wyzwolenie Częstochowy 1945. Warszawa: 1973.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Я. Фойтцик, А. В. Доронин, Т. В. Царевская-Дякина: Советская военная администрация в Германии, 1945-1949. Справочник, РОССПЭН Moskwa 2009, [w:]