Granat „Karbidówka” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy granatu. Zobacz też: Karbidówka.

Karbidówka

Dane podstawowe
Państwo	Polskie Państwo Podziemne
Producent	warsztaty GL na Żoliborzu, Grochowie i Śródmieściu fabryka AK „Gerlach” na Woli (ul. Dworska 29/31) i warsztat Mariana Przybylskiego ps. „Tygrys” na Śródmieściu warsztat BCh w Białej Podlaskiej
Przeznaczenie	zaczepny
Data konstrukcji	1942
Lata produkcji	od 1942
Dane techniczne
Wysokość	126 mm
Średnica	70 mm
Masa	ok. 0,9 kg
Materiał wybuchowy	szedyt
Typ zapalnika	GR-31
Opóźnienie	3 sek.
Promień rażenia	20 m
Użytkownicy
Armia Krajowa Bataliony Chłopskie Gwardia Ludowa Armia Ludowa

Karbidówka – polski ręczny granat zaczepny produkowany w warunkach konspiracyjnych przez wytwórnie: Gwardii Ludowej, Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich^[1][2][3].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

„Karbidówka” była ręcznym granatem zaczepnym. Korpus granatu stanowiła metalowa puszka od lampy karbidowej o wysokości 126 mm i szerokości 70 mm, którą rozwiercano, a górną jej część gwintowano. Takie puszki były dość powszechne w tamtym okresie, gdyż znajdowały się one praktycznie w każdym polskim domu. Następnie gotowy korpus wypełniano szedytem, ładunek wybuchowy miał masę 0,2 kg, i wkręcano zapalnik GR-31 (przedwojenny zapalnik używany w granatach: zaczepnym wz. 24 oraz obronnym wz. 33). Zawleczka podtrzymywała skróconą łyżkę zabezpieczającą zapalnik. Wybuch następował po ok. trzech sekundach. Cały granat ważył niecały kilogram, ok. 0,9 kg, a jego zasięg rażenia wynosił 20 m. Zaletą tego typu granatu była jego prostota, taniość produkcji i łatwość w użytkowaniu, z kolei wadą nieporęczność i zawodność. W ciągu wojny, od końca 1942, udało się wyprodukować ok. 100 tys. „Karbidówek”^[3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Granat ET-40 Filipinka
• Granat R-42 Sidolówka

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Marcin Ochman: Granat „karbidówka”. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

• Jerzy Modrzewski. Służba uzbrojenia w konspiracji i w powstaniu warszawskim. „Biuletyn naukowy „Problemy Techniki Uzbrojenia””. 130 (2/2014), s. 7–24, 2014. Zielonka: Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia. ISSN 1230-3801. 
• Leksykon militariów Powstania Warszawskiego. red. Michał Komuda. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2012. ISBN 978-83-60142-51-6.