Helena Jamontt – Wikipedia, wolna encyklopedia

Helena Jamontt
Data i miejsce urodzenia

22 maja 1914
Warszawa

Data i miejsce śmierci

21 sierpnia 1944
Warszawa

Grób Heleny Jamontt na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Helena Jamontt herbu Pobóg[1], ps. „Bogucka”, „Hela”, „Hela Wawrzycka” (ur. 22 maja 1914 w Warszawie, zm. 21 sierpnia 1944 tamże) – prawniczka, działaczka Falangi, żołnierz AK.

Życie[edytuj | edytuj kod]

Była córką Janusza Jamontta i Róży z d. de Latour. Jej bratem był Władysław Jamontt. Uczęszczała do Gimnazjum Humanistycznego Cecylii Plater-Zyberkówny i tutaj złożyła egzamin maturalny w 1932. Była harcerką w VI Żeńskiej Warszawskiej Drużynie Harcerskiej. Studiowała na Wydziale Prawa UW, gdzie w 1936 została magistrem. Następnie studiowała filozofię i psychologię na Wydziale Humanistycznym tej uczelni (magisterium w zakresie filozofii w 1937). Była aktywna w kole naukowym prawników, kole naukowym socjologów, w Polskiej Macierzy Szkolnej. Działała w RNR-Falanga[2]. Była także członkinią Młodzieży Wszechpolskiej, OWP i ONR[3].

Podczas II wojny światowej była aktywna w Konfederacji Narodu (pion kobiet). Kierowała Wydziałem Więziennictwa KN (pomoc więźniom Pawiaka), działała w Wydziale Opieki (wsparcie dla żołnierzy UBK z rodzinami). W 1942 przyczyniła się do powstania Międzyorganizacyjnego Porozumienia Pomocy Więźniom, na czele którego stała do wybuchu powstania warszawskiego (pomagano więźniom Pawiaka, obozu Auschwitz i Majdanka, ich rodzinom). Ratowała dzieci pochodzenia żydowskiego[4].

Podczas powstania warszawskiego walczyła w Zgrupowaniu „Radosław” jako łączniczka. Zginęła w trakcie przenoszenia meldunku. Po ekshumacji w 1951 przy ul. Miodowej 25 pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[4] (kwatera A2-4-12)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Helena «Hela» Jamontt h. Pobóg [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2024-02-16].
  2. ↑ M. Gałęzowski, Helena Jamontt, [w:] Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, t. 1, red. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, Warszawa 2010, s. 147.
  3. ↑ W.J. Muszyński, Duch młodych. Organizacja Polska i Obóz Narodowo-Radykalny w latach 1934-1944. Od studenckiej rewolty do konspiracji niepodległościowej, Warszawa 2001, s. 59, przypis nr 160.
  4. ↑ a b M. Gałęzowski, Helena Jamontt, [w:] Lista strat działaczy obozu narodowego w latach 1939-1955, t. 1, red. W.J. Muszyński, J. Mysiakowska-Muszyńska, Warszawa 2010, s. 148.
  5. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • W. Bartoszewski, Warszawski pierścień śmierci 1939-1944. Terror hitlerowski w okupowanej stolicy, wyd. 3 uzup., Warszawa 2008, s. 25.
  • Sz. Rudnicki, Ruch Narodowo-Radykalny Falanga, Warszawa 2018, s. 155, 314, 370.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Helena_Jamontt&oldid=73571180”