Ján Figeľ – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ján Figeľ

Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1960 Vranov nad Topľou
Przewodniczący Ruchu Chrześcijańsko-Demokratycznego
Okres	od 2009 do 2016
Przynależność polityczna	KDH
Poprzednik	Pavol Hrušovský
Następca	Pavol Zajac
Wicepremier Słowacji
Okres	od 9 lipca 2010 do 4 kwietnia 2012
Przynależność polityczna	KDH
Multimedia w Wikimedia Commons

Ján Figeľ (ur. 20 stycznia 1960 we Vranovie nad Topľou) – słowacki polityk i inżynier, komisarz UE ds. edukacji, szkoleń, kultury i młodzieży (2004–2009), od 2009 do 2016 przewodniczący Ruchu Chrześcijańsko-Demokratycznego, w latach 2010–2012 wicepremier oraz minister transportu, poczty i telekomunikacji w rządzie Ivety Radičovej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1983 ukończył elektroenergetykę na Politechnice w Koszycach, po czym był zatrudniony jako pracownik badawczy w zakładach ZPA w Preszowie (do 1992). W 1992 uzyskał mandat posła do słowackiej Rady Narodowej (wykonywał go do 1998), był w tym czasie również członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (1993–1998).

W latach 1995–2000 pracował jako wykładowca stosunków międzynarodowych na uniwersytecie w Trnavie. Był głównym słowackim negocjatorem w czasie negocjacji przedakcesyjnych z UE (2000–2003), a także członkiem Konwentu Europejskiego z ramienia rządu Słowacji (2001–2003). W 2002 ponownie uzyskał mandat do Rady Narodowej, pełnił obowiązki przewodniczącego Komitetu Spraw Zagranicznych (do 2004). W 2004 uzyskał nominację na komisarza UE ds. przedsiębiorstw i społeczeństwa informacyjnego (wspólnie z Ollim Rehnem). W listopadzie tego samego roku objął funkcję komisarza ds. edukacji, szkoleń, kultury i młodzieży, którą pełnił do 30 września 2009.

Po odejściu z KE został przewodniczącym Ruchu Chrześcijańsko-Demokratycznego. W 2010 i 2012 ponownie wybierany do Rady Narodowej. 9 lipca 2010 objął funkcję wicepremiera i ministra transportu, poczty i telekomunikacji w rządzie Ivety Radičovej^[1], pełnił ją do 4 kwietnia 2012.

W marcu 2016, gdy KDH nie przekroczył wyborczego progu i znalazł się poza parlamentem, zrezygnował z kierowania partią^[2]. Był później specjalnym przedstawicielem przewodniczącego KE do spraw wolności religii i wyznania poza UE^[3].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

• Tytuł doktora honoris causa Universitatea Creștină „Dimitrie Cantemir” w Bukareszcie (2008)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Profil na stronie ktojekto.sk. [dostęp 2015-09-05]. (słow.).