Józef (Oriechow) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef
Josif Oriechow
Metropolita woroneski i lipiecki
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1871
chutor Jeszczeułow

Data i miejsce śmierci

14 stycznia 1961
Woroneżu

Miejsce pochówku

Woroneż

Metropolita woroneski
Okres sprawowania

1959–1961

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia woroneska

Śluby zakonne

1945

Diakonat

1896

Prezbiterat

1896

Nominacja biskupia

4 września 1945

Chirotonia biskupia

9 września 1945

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 września 1945

Konsekrator

Aleksy I

Współkonsekratorzy

Mikołaj (Mogilewski), Paisjusz (Obrazcow)

Józef, imię świeckie Josif Stiefanowicz Oriechow (ur. 21 marca?/2 kwietnia 1871 w chutorze Jeszczeułow, zm. 14 stycznia 1961 w Woroneżu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny kozaków dońskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w Nowoczerkassku (1899), a następnie Kijowską Akademię Duchowną, gdzie w 1893 otrzymał stopień kandydata nauk teologicznych. W 1894 służył przez kilka miesięcy jako psalmista w cerkwi Trójcy Świętej w Nowoczerkassku. Następnie od maja 1894 do listopada 1895 nauczał języka rosyjskiego oraz języka cerkiewnosłowiańskiego w szkole duchownej we Władykaukazie. W roku następnym, jako mężczyzna żonaty, został wyświęcony na diakona przez biskupa władykaukaskiego i mozdockiego Włodzimierza[1]. Po dziesięciu latach służby kapłańskiej, którą łączył z obowiązkami nadzorcy szkół duchownych w eparchii, został podniesiony do godności protoprezbitera przez kolejnego biskupa władykaukaskiego i mozdockiego Gedeona. W 1910, po śmierci małżonki, złożył wieczyste śluby mnisze. Miał syna Nikołaja (ur. 1895, zm. 1920) i córkę Olgę (ur. 1899, zm. po 1942)[1].

Do 1915 nadzorował szkoły duchowne w eparchii władykaukaskiej, następnie został przeniesiony do służby w Egzarchacie Gruzińskim. W 1917 wymieniony jako redaktor pisma „Wiestnik Kawkazskogo Ekzarchata”. W latach 1917–1921 kierował jako rektor seminarium duchownym w Tbilisi. Był przez pewien czas związany z ruchem odnowicielskim[1]. W latach 1922–1935 służył jako proboszcz parafii przy soborze Przemienienia Pańskiego we Władykaukazie. Po zamknięciu tejże świątyni służył od 1935 do 1941 i ponownie w latach 1942–1945 w cerkwi św. Michała Archanioła w Groznym[1].

Chirotonię biskupią przyjął 9 września 1945 z rąk patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Aleksego I, który mianował go następnie ordynariuszem eparchii woroneskiej i ostrogoskiej; następnie jego tytuł uległ zmianie na biskup woroneski i lipiecki. Tylko w 1945 biskup Józef otworzył w eparchii 19 nowych parafii; w 1946 jego jurysdykcji podlegały 103 parafie, przy czym większość budynków sakralnych zajmowanych przez nie wymagała gruntownej renowacji. Hierarcha regularnie dokonywał wizytacji duszpasterskich w parafiach. Dzięki staraniom Józefa w 1948 władze radzieckie zgodziły się zwrócić prawosławnym cerkiew Opieki Matki Bożej w Woroneżu, którą biskup uczynił swoim soborem katedralnym. Bez powodzenia starał się natomiast o możliwość ponownego otwarcia monasterów w Woroneżu i Zadońsku oraz wznowienia publicznego kultu relikwii świętych biskupów Mitrofana z Woroneża (250. rocznica jego śmierci była w 1953 uroczyście obchodzona w eparchii woroneskiej) oraz Tichona Zadońskiego. W 1950 otrzymał godność arcybiskupa, zaś w 1959 – metropolity[1]. W latach 50. XX wieku doprowadził do przeniesienia na cmentarze miejskie szczątków biskupów woroneskich, których pochowano pierwotnie w sąsiedztwie monasteru Zwiastowania w Woroneżu, zburzonego w tym samym okresie (a zamkniętego jeszcze w latach 20.). Dwa lata później zmarł i został pochowany w sąsiedztwie soboru Opieki Matki Bożej[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]