French
DeutschJanusz Antoni Wiśniowiecki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Portret ks. Janusza Antoniego Wiśniowieckiego | |
 Korybut | |
| książę | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | 16 stycznia 1741 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
 | |
Janusz Antoni Wiśniowiecki herbu Korybut (ur. 14 czerwca 1678, zm. 16 stycznia 1741 we Lwowie) – kasztelan krakowski 1726–1741, wojewoda krakowski 1706–1726, wojewoda wileński 1704–1706, kasztelan wileński 1702–1703, marszałek nadworny litewski 1699–1702, podczaszy litewski 1697–1698, marszałek Trybunału Głównego Koronnego w 1710 roku[2], starosta piński i nowotarski, starosta osiecki w 1704 roku[3], starosta parczowski w 1730 roku[4], książę.
Syn Konstantego Wiśniowieckiego oraz jego drugiej żony Anny z Chodorowskich. Starszy brat Michała Serwacego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Poseł na sejm pacyfikacyjny 1699 roku z województwa wołyńskiego[5]. Był członkiem konfederacji olkienickiej w 1700 roku[6]. W styczniu 1702 roku podpisał akt pacyfikacji Wielkiego Księstwa Litewskiego[7]. Był członkiem konfederacji sandomierskiej 1704 roku[8]. Był uczestnikiem Walnej Rady Warszawskiej 1710 roku[9].
Był fundatorem kolegium jezuitów w Krzemieńcu[10].
W 1717 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[11]. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym[12]. W 1735 roku podpisał uchwałę Rady Generalnej konfederacji warszawskiej[13]. W 1736 roku został wyznaczony senatorem rezydentem[14]. W 1717 roku odznaczony Orderem Orła Białego.
Zmarł w 1741 i został pochowany w kaplicy przy katedrze łacińskiej we Lwowie fundowanej przez siebie i żonę[15].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ilona Czamańska: Wiśniowieccy. Monografia rodu. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2007, s. 364. ISBN 83-7177-229-7.
- ↑ Herbarz polski T. I. Lipsk, 1839–1846, s. 382.
- ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo osieckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 88.
- ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo parczowskie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 259.
- ↑ Bogusław Dybaś, Sejm pacyfikacyjny w 1699 r., Toruń 1991, s. 241.
- ↑ [Postanowienie generalne stanów W. X. Litewskiego wieczne y nigdy nienaruszone, na zieździe walnym woiewództw y powiatów. Pospolitym ruszeniem pod Olkinikami uchwalone [...] 1700], rkps Biblioteki Kórnickiej 00404, [b.n.s]
- ↑ Diariusz Sejmu Walnego Warszawskiego 1701-1702, Warszawa 1962, s. 305.
- ↑ Actum In Castro Sandomiriensi Sabbatho Ante Festvm Sanctorum Viti et Modesti martyrum proximo, Anno Domini millesimo sptingentesimo quarto, [b.n.s.].
- ↑ Volumina Legum, t. VI, Petersburg 1860, s. 99.
- ↑ Eustachy Antoni Iwanowski, Pamiątki polskie z różnych czasów, Kraków 1882, T.2, s. 41.
- ↑ Volumina Legum T. VI. Petersburg, 1860, s. 149.
- ↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 31.
- ↑ Uchwała Rady Generalnej Konfederacji, 1735, s. 20.
- ↑ Volumina Legum. T. VI. Petersburg, 1860, s. 326.
- ↑ Andrzej Betlej. Nowe źródła do kaplicy Wiśniowieckich we Lwowie. w: Andrzej Betlej, Katarzyna Brzezina-Scheuerer, Piotr Oszczanowski: Między Wrocławiem a Lwowem. Sztuka na Śląsku, w Małopolsce i na Rusi Koronnej w czasach nowożytnych. Wrocław, 2011, s. 305–314, seria: Acta Universitatis Wratislaviensis.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008.
