Jerzy Kozicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Kozicki
Ilustracja
Jerzy Kozicki około 1935 roku
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1890
Tarnopol

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1952
Kraków

Poseł na Sejm IV kadencji
(II Rzeczypospolitej)
Okres

od 1935
do 1938

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Maria[a] Kozicki (Jerzy Dunin-Kozicki) (ur. 24 stycznia 1890 w Tarnopolu, zm. 10 stycznia 1952 w Krakowie) – polski inżynier naftowy, przedsiębiorca, działacz społeczny, polityk, poseł na Sejm IV kadencji (1935–1938) w II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 stycznia 1890 w Tarnopolu, w rodzinie Włodzimierza, sędziego w Brzeżanach, i Marii z Sochaników[2]. Ukończył gimnazjum w Kołomyi oraz studia chemiczne na uniwersytecie w Zurychu i budowy maszyn na politechnice w Zurychu, gdzie uzyskał tytuł inżyniera w 1913 roku. Doktoryzował się z chemii organicznej na uniwersytecie w Grazu w 1915 roku[3].

W latach 1913–1917 kierował laboratorium i był kierownikiem ruchu Państwowej Fabryki Olejów Mineralnych (później „Polmin”) w Drohobyczu, w okresie 1917–1919 pracował jako dyrektor techniczny rafinerii nafty w Gliniku Mariampolskim, a w latach 1919–1923 jako naczelny dyrektor „Polminu”. W trakcie tej kadencji przeprowadził modernizację linii produkcyjnych, zbudował rurociągi z Daszawy do Drohobycza i Borysławia, prowadził budowę osiedli mieszkaniowych i żłobków. W latach 1926–1933 pracował jako dyrektor rafinerii „Nafta” w Drohobyczu, a następnie – dyrektor ds. rafineryjnych koncernu naftowego „Małopolska”.

W latach 1923–1924 zajmował stanowisko adiunkta przy Katedrze Technologii Nafty i Gazownictwa Politechniki Lwowskiej, kierowanej przez prof. Stanisława Pilata. W okresie 1923–1926 jako adiunkt tejże katedry wyjeżdżał na Węgry w charakterze eksperta.

Był autorem i współautorem wielu patentów z zakresu przetwórstwa ropy naftowej. Na podstawie jednego z nich zbudowano w Jedliczu pierwsze w Polsce urządzenie do odasfaltowania i odparafinowania pozostałości podestylacyjnych za pomocą propanu.

Pełnił wiele funkcji branżowych i społecznych, był m.in.: członkiem zarządu Krajowego Towarzystwa Naftowego, Związku Producentów i Rafinerów Olejów Mineralnych, „Pionier” SA, Karpackiego Instytutu Geologiczno-Naftowego, Polskiego Eksportu Naftowego. Był radcą Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie, wicedyrektorem Aeroklubu Lwowskiego i członkiem zarządu Małopolskiego Klubu Automobilowego. W latach 1927–1933 był członkiem Rady Miejskiej w Drohobyczu. Był członkiem wydziału honorowego klubu sportowego LKS Pogoń Lwów[4].

W młodości był sympatykiem PPS, później był związany z obozem sanacyjnym. Był członkiem Związku Strzeleckiego[1].

W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935-1938) 39 992 głosami z okręgu nr 75, obejmującego powiaty: drohobycki i rudecki. W kadencji tej pracował w komisjach: budżetowej (w roku 1937 był jej członkiem, potem zastępcą członka), pracy, przemysłowo-handlowej i zdrowia (1936)[5][1].

W czasie II wojny światowej mieszkał w Krakowie, gdzie był przedstawicielem warszawskich firm prywatnych i pomagał żonie w prowadzeniu cukierni „Telimena”. Po wojnie, w 1945 roku został dyrektorem biura badań i projektów Centralnego Zarządu Przemysłu Paliw Płynnych, w latach 1945–1947 pracował jako dyrektor Zjednoczenia Przemysłu Paliw Syntetycznych, w latach 1947–1949 jako ekspert w Centralnym Zarządzie Przemysłu Naftowego i Banku Inwestycyjnym w Warszawie. Potem pracował jako rzeczoznawca ds. przemysłu rafineryjnego i inwestycji przemysłu chemicznego[1][3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Z małżeństwa zawartego 26 września 1926 roku z Zofią Kirchmeyer (1907–1978) miał córkę Marię, późniejszą Załęską. Zofia Kirchmeyer-Kozicka po śmierci męża powtórnie wyszła za mąż (18 lutego 1964 roku w Warszawie) za Antoniego Krasickiego (1904–1986), syna Augusta Krasickiego.

Dziadem (ojcem matki) Zofii Kirchmeyer był Antoni Gettlich (1842–1915) – polski pedagog, dyrektor Szkoły Wydziałowej Żeńskiej im. św. Scholastyki w Krakowie.

Ojciec Jerzego, Włodzimierz powtórnie się ożenił z Heleną Gostkowską, córką Romana Gostkowskiego (1837–1912) – inżyniera kolejowego, profesora i rektora Politechniki Lwowskiej[7].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Niektóre źródła, m.in. Baza Parlamentarzystów w Bibliotece Sejmowej[1], podają Marian jako drugie imię.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Jerzy Kozicki. [dostęp 2012-07-07].
  2. ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 155. [dostęp 2021-08-04].
  3. ↑ a b Stanisław Mazanek: Kozicki Jerzy. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 14: Kopernicki Izydor – Kozłowska Maria. Wrocław – Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii – Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968–1969, s. 608–609., reprint wydany przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Warszawa, 1990, ISBN 83-04-03497-2
  4. ↑ Lwowski klub sportowy "Pogoń" w roku 1937. Lwów: 1937, s. 2.
  5. ↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 241.
  6. ↑ Dekoracja Krzyżami Zasługi w Urzędzie Wojewódzkim. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 70 z 26 marca 1939. 
  7. ↑ Jerzy Dunin-Kozicki w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-07-07].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Kozicki&oldid=69394710”