French
DeutschKamienica Bornbachowska w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Kamienica od strony Rynku Starego Miasta | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°14′59,28″N 21°00′46,84″E/52,249800 21,013011 | |
Kamienica Bornbachowska (Burbachowska), Winklerowska, Stary Konwikt – czterokondygnacyjna, trzytraktowa narożna kamienica o trójspadowym dachu znajdująca się przy Rynku Starego Miasta nr 2 w Warszawie (róg ul. Celnej).
Obecnie w kamienicy znajduje się Staromiejski Dom Kultury.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kamienica została wzniesiona w drugiej połowie XV wieku.
W latach 1449-1650 znajdowała się w posiadaniu patrycjuszowskiej rodziny Burbachów. W 1607 r. uległa spaleniu. Odbudowana w 1626 r. Nadano jej wówczas styl barokowy. Kamienica otrzymała cztery kondygnacje, pośrodku wąską sień, trzy trakty, trzyosiową fasadę oraz wykusz przy elewacji bocznej.
W drugiej połowie XVII wieku właścicielami jej byli m.in. Jabska i Podgórski. W pierwszej połowie XVIII wieku znalazła się w rękach rodziny Winklerów, przed 1752 r. przeszła w posiadanie Macieja Grabowskiego (podskarbi wielki koronny), a w latach 1748–1773 jezuitów litewskich. W 1752 r. została przebudowana (powstał wówczas konwikt jezuicki i szkoła Roberta, w której uczył A. Magier). Nadbudowano i ujednolicono elewację boczną.
W latach 1780–1794 znalazła się w posiadaniu Franciszka Barssa (palestrant), następnie Tomasza Langnera, w latach 1876–1878 była własnością rodziny Drożdżyńskich (Drożdżewskich), a 1887–1915 Stanisława Kurczyńskiego. Od 1928 r. znajdował się w niej Policyjny Dom Zdrowia. Również w 1928 r. na budynku znalazła się polichromia autorstwa Leonarda Pękalskiego. Od 1930 r. kamienica należała do Stowarzyszenia Polski Dom Zdrowia.
Podczas II wojny światowej kamienica została spalona i zburzona. Zachowały się piwnice, fragment ściany oraz węgary portalu głównego. W latach 1952–1953 budynek został odbudowany według projektu Anny Boyé Guerquin. Odtworzono bryłę budynku, bezstylowe elewacje i na nowo zaprojektowano wnętrza[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Staromiejski Dom Kultury w Warszawie, www.sdk.pl [dostęp: 28 września 2008]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975, ss. 244-245.