Kazimierz Bein – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Bein
Kabe
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 lutego 1872
Sierżnia

Data i miejsce śmierci

15 czerwca 1959
Łódź

Zawód, zajęcie

okulista

podpis
Kazimierz Bein (stoi 2. od lewej) w gronie polskich esperantystów, 1908 r.

Kazimierz Bein (ur. 29 lutego 1872 w Sierżni, zm. 15 czerwca 1959 w Łodzi)[1]polski okulista, jeden z założycieli Polskiego Towarzystwa Okulistycznego[2].

W latach 1903–1910 Kazimierz Bein był aktywistą esperanckim, tłumaczem i leksykografem znanym pod pseudonimem Kabe. W roku 1911 nagle, bez wyjaśnienia, opuścił ruch esperancki[3].

Działalność esperancka

[edytuj | edytuj kod]

Kabe zdobył sławę tłumaczeniem na esperanto powieści Dno nędzy(inne języki) (La fundo de l' mizero) Wacława Sieroszewskiego, które ukazało się w 1904. Wśród dzieł, które przetłumaczył znajduje się między innymi Faraon Bolesława Prusa; Bein tłumaczył także z języka niemieckiego (Baśnie braci GrimmElektitaj fabeloj, 1906) i rosyjskiego (m.in. Ojcowie i dzieci Iwana Turgieniewa). Od 1906 był wiceprzewodniczącym Akademii Esperanta. Stworzył również jeden z pierwszych słowników esperanckich: Vortaro de Esperanto(inne języki).

Działalność Kabe na rzecz esperanta zakończyła się w 1911 r. Powodami odejścia od języka, które podał 20 lat później, były rozczarowanie esperantystami, którzy w niedostatecznym stopniu władają językiem, oraz to, że esperanto nie zdobywa popularności. Uznał, że inny, nowy język sztuczny będzie w przyszłości odgrywał rolę międzynarodowego[3].

Rezygnacja Kabe, ojca stylu esperanckiego i jednego z pionierów ruchu, zrobiła na esperantystach duże wrażenie. Od jego pseudonimu powstał czasownik kabei oznaczający Uczynić jak Kabe, który, będąc bardzo aktywnym esperantystą, nagle i zupełnie przestał pisać w esperancie[4] lub opuścić esperanto po aktywnym i udanym uczestnictwie w ruchu[5].

Twórczość esperancka

[edytuj | edytuj kod]
Okładka IV wydania esperanckiego tłumaczenia Pieśni przerwanej, 1928
  • Unua Legolibro (Pierwsza czytanka, 1907)
  • Vortaro de Esperanto (Słownik esperanta, 1910)

Tłumaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dno nędzy, Wacław Sieroszewski (La fundo de l' mizero, 1904)
  • Latarnik, Henryk Sienkiewicz (w zbiorze La lanternisto kaj aliaj prozaĵoj de Polaj aŭtoroj, 1905[6])
  • Antologia Polska (Pola Antologio, 1906)
  • Baśnie wybrane braci Grimm (Elektitaj Fabeloj, 1906[7])
  • Faraon, Bolesław Prus (La Faraono, 1907)
  • Chrestomatia Międzynarodowa (Internacia Krestomatio, 1907)
  • Pieśń przerwana, Eliza Orzeszkowa (La Interrompita Kanto[8])
  • W palarni opium, Władysław Stanisław Reymont (En fumejo de l' opio, 1909[9])
  • Poezje prozą, Iwan Turgieniew (Versaĵoj en Prozo, 1909[10]
  • Ojcowie i dzieci, Iwan Turgieniew (Patroj kaj Filoj, 1909)
  • Dobra pani, Eliza Orzeszkowa (Bona Sinjorino, 1909)
  • Na sądzie, z objawień nieboszczyka, Julian Kaliszewski (La Juĝo (Letero de mortinto), 1909-1910[11]
  • La lasta, Władysław Stanisław Reymont (1910)
  • W więzieniu - Jewgienij Czirikow (En Malliberejo)
  • Mój zegarek, Maria Konopnicka (Mia Poŝhorloĝo, 1912)
  • Legenda, Eliza Orzeszkowa (Legendo[12])

Prace naukowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Zwyrodnienie krążkowe plamki żółtej (1948)
  • O poprawność mowy polskiej: (najpospolitsze błędy w polszczyźnie lekarzy) (1950)
  • Najprostsze oko schematyczne (1951)
  • Zarys okulistyki Bronisław Ziemiński (Bein przygotował pracę do druku, 1930)

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Sierżnia pod Łodzią, w posiadłości ojca – Aleksandra Beina – powstańca styczniowego i syberyjskiego zesłańca. Jego rodzina była pochodzenia żydowskiego, niemniej Beinowie wyznawali katolicyzm. Bein nie założył rodziny. Został pochowany na cmentarzu św. Józefa w Łodzi[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]