Kazimierz Meÿer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Meÿer
ilustracja
podpułkownik broni pancernych podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1884
Stok

Data i miejsce śmierci

30 września 1944
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

6 Dywizjon Samochodowy,
Centralne Warsztaty Samochodowe,
Okręg Warszawa AK: Obwód Żoliborz „Żywiciel”

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa: obrona Warszawy, powstanie warszawskie)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Kawaler Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Królestwo Włoch)
Grób Kazimierza Meÿera na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Kazimierz Józef Meÿer, także jako Kazimierz Meijer (ur. 17 lutego 1884 w Stoku, zm. 30 września 1944 w Warszawie) – polski inżynier, podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, założyciel Centralnych Warsztatów Samochodowych, jeden z pionierów polskiej motoryzacji, oficer Armii Krajowej, powstaniec warszawski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 lutego 1884 w Stoku niedaleko Kalisza. W 1907 na Politechnice Lwowskiej uzyskał dyplom inżyniera mechanika[1]. W okresie studiów działał w polskich organizacjach niepodległościowych. Był też czynnym członkiem i prowadzącym wycieczki Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie[2].

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów zawodowych samochodowych[3][4]. W latach 20. jako oficer nadetatowy 6 dywizjonu samochodowego (garnizon Lwów) pełnił funkcję kierownika Centralnych Warsztatów Samochodowych (Warszawa-Praga)[5][6][7]. Został awansowany do stopnia podpułkownika wojsk samochodowych ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8]. W 1934 jako podpułkownik przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer w dyspozycji dowódcy OK I i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[9].

Sprawował stanowisko dyrektora naczelnego Państwowych Zakładów Inżynierii do 1934 (jego następcą został inż. Adam Kręglewski)[10]. W 1937 był dyrektorem Zakładu Oczyszczania Miasta w Warszawie[11].

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w obronie Warszawy podczas kampanii wrześniowej. Wówczas uratował obraz Bitwa pod Grunwaldem Jana Matejki. W tajemnicy został on wywieziony (zwinięty w rulon) 6 września 1939 samochodem należącym do Zakładu Oczyszczania Miasta, którego dyrektorem był Kazimierz Meÿer. Był oficerem Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim w szeregach Obwodu Żoliborz „Żywiciel” Okręgu Warszawa AK. Przeszedł ze Starego Miasta na Żoliborz i trafił do domu dr Julii Świtalskiej[12]. Usiłując dotrzeć do tej wilii przez ul. Mierosławskiego zginął trafiony kulą 30 września 1944 podczas ostatniego dnia tamtejszych walk[13]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A22-1-17/18)[14].

Był żonaty z Bronisławą z domu Malanowską (1886–1978). Ich syn Witold (ur. 1916) ps. „Malan” jako żołnierz Zgrupowania Żubr poległ w drugim dniu powstania warszawskiego 2 sierpnia 1944.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

11 maja 2005 na fasadzie budynku siedziby Miejskiego Przedsiębiorstwa Oczyszczania przy ulicy Obozowej 43 w Warszawie została odsłonięta tablica upamiętniająca Kazimierza Meÿera[21].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska : rys historyczny : informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 36.
  2. ↑ Sprawozdanie roczne Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie za rok 1910. Lwów: 1911, s. 17.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1017.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 928.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1011, 1016.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 922.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 652.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 657.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 355, 855.
  10. ↑ Zmiana na stanowisku szefa Broni Pancernej. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 68 z 22 marca 1936. 
  11. ↑ a b M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  12. ↑ Janina Dunin-Wąsowicz: Żoliborz. 6. Wspomnienie. W: Czesław Madajczyk (oprac.): Ludność cywilna w powstaniu warszawskim. Pamiętniki. Relacje. Zeznania. T. 1, cz. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 151.
  13. ↑ Janina Dunin-Wąsowicz: Żoliborz. 6. Wspomnienie. W: Czesław Madajczyk (oprac.): Ludność cywilna w powstaniu warszawskim. Pamiętniki. Relacje. Zeznania. T. 1, cz. 2. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 152.
  14. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1927 r,. nr 258, poz. 709 „za zasługi, położone około zwiększenia gotowości bojowej armji i w dziedzinie wynalazków”.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 86 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.
  18. ↑ M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1085 „za zasługi na polu ulepszeń technicznych w armji”.
  19. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
  20. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933. 
  21. ↑ Odsłonięcie tablicy ku czci Kazimierza Meyera. warszawa.wyborcza.pl, 2005-05-12. [dostęp 2015-09-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Meÿer&oldid=71290722”