Konstal PN – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Konstal WPK/PN

Warszawski wagon PN nr 0-611 (w tle, po prawej)
Dane ogólne
Kraj produkcji	Polska
Miejsce produkcji	Bydgoszcz Chorzów Warszawa
Lata produkcji	1962–1963
Dane techniczne
Liczba członów	3
Długość	21 390 mm
Szerokość	2195 mm
Wysokość	3300 mm
Masa	26 000 kg
Rozstaw wózków	1000/1435 mm
Moc silników	2 × 60 kW
Typ silników	LT-31
Prędkość maksymalna	55 km/h
Wnętrze
Liczba miejsc siedzących	36
Liczba miejsc ogółem	172
Wysokość podłogi	765/945 mm

Konstal WPK i PN^[1] – przegubowy tramwaj powstały poprzez połączenie wagonów N i ND ze względu na małą pojemność dotychczasowo produkowanych pojazdów. Przebudową pojazdów zajmowały się głównie warsztaty zakładów komunikacji miejskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Chorzowskie warsztaty zbudowały 7 pojazdów WPK w latach 1962 i 1963. Pozostałe 4 powstały w fabryce Konstal.

W Warszawie zbudowano 11 pojazdów PN, co oznaczało Przegubowy Normalizowany. Warszawskie wagony PN zbudowane w 1963 roku nie były udane, dlatego w II połowie lat 60. po pożarach tych tramwajów skasowano 2 pierwsze egzemplarze. Pozostałych 9 sztuk sprzedano w latach 1969–1970 do Poznania^[2], gdzie przyjęto dla nich taką samą nazwę. Służba na poznańskich ulicach jedynie potwierdziła opinię o tej konstrukcji jako o nieudanej i wszystkie egzemplarze zezłomowano w latach 1971 (jeden) oraz 1973^[3].

W roku 1962 w Bydgoszczy zmontowano jedyną wersję wąskotorową oznaczoną numerem 75. W 1974 roku w wyniku wypadku wagon ten został skreślony ze stanu taboru liniowego.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Dwa wagony zostały połączone dwoma przegubami, między które wstawiono dodatkowy niewielki segment. Nie opierał się on na szynach, lecz na usztywnionych w pionie przegubach, dzięki czemu umożliwiał swobodę ruchu względem siebie w poziomie obu skrajnych członów, a także zwiększał pojemność tramwaju.

Tramwaj był jednokierunkowy. Zamontowano w nim wiele elementów pochodzących z tramwaju 13N, m.in. miękkie siedzenia zwrócone przodem do kierunku jazdy i harmonijkowe drzwi otwierane automatycznie. WPK miały również ściany pomostów pochodzące od 13N. W większości PN pozostawiono stare czoła. Układy pomocnicze niskiego napięcia czerpały prąd z akumulatorów, bowiem wagon nie miał przetwornicy. Zastosowano nowocześniejszy pulpit, a korbę nastawnika zmieniono na kierownicę samochodową. Pojazd ten miał jednak opinię wadliwego.

Bydgoski pojazd nr 75 uważany był za bardzo udany. Przez wiele lat był jedynym przegubowcem. W przeciwieństwie do warszawskich, 75 posiadał ścianę zwykłego 5N, jednak trochę zaokrągloną.

Dostawy[edytuj | edytuj kod]

Państwo	Miasto	Typ	Lata dostaw	Liczba	Numery taborowe
Polska	Bydgoszcz	2PN	1962	1	75	[4]
	konurbacja górnośląska	WPK	1962–1963	11	701–711	[5]
	Warszawa	PN	1962–1963	11	0-601–0-611	[6]
Łączna liczba:				23

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• lista tramwajów produkowanych w Polsce

Przypisy[edytuj | edytuj kod]