Maurice Schumann – Wikipedia, wolna encyklopedia

Maurice Schumann

Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1911 Paryż
Data i miejsce śmierci	9 lutego 1998 Paryż
Minister Spraw Zagranicznych Francji
Okres	od 22 czerwca 1969 do 15 marca 1973
Poprzednik	Michel Debré
Następca	André Bettencourt
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Maurice Schumann (ur. 10 kwietnia 1911 w Paryżu, zm. 9 lutego 1998 tamże) – francuski polityk, minister, członek Akademii Francuskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1940 r., kiedy wojska niemieckie posuwały się ku granicy z Hiszpanią, i rząd francuski skapitulował, Maurice Schumann usłyszał 18 czerwca apel generała de Gaulle’a.

Udał się do Saint-Jean-de-Luz, gdzie zakotwiczyły się na redzie M/S Sobieski i M/S Batory w celu ewakuowania do Anglii polskich jednostek wojskowych. Opuścił Francję na pokładzie M/S Batorego^[1].

W Londynie, Maurice Schumann został bliskim współpracownikiem generała de Gaulle’a. Regularnie zwracał się do Francuzów w rozgłośni BBC.

Po wojnie, został politykiem Mouvement Républicain Populaire i od 1944 do 1949 był jej przewodniczącym, a następnie – honorowym przewodniczącym tejże partii. Był zwolennikiem gaullizmu i po roku 1967 został działaczem Unii Demokratów na rzecz Republiki.

Od 6 kwietnia 1967 do 30 maja 1968 był ministrem badań naukowych, atomowych i kosmicznych w czwartym rządzie Georges’a Pompidou. W kolejnym rządzie (M. Couve de Murville’a) – do 22 czerwca 1969 sprawował funkcję ministra spraw społecznych. Następnie od 22 czerwca 1969 do 15 marca 1973 był ministrem spraw zagranicznych w rządach Jacques’a Chaban-Delmasa i Pierre’a Messmera.

W 1972 otrzymał Order Odrodzenia Polski I klasy^[2], a w 1974 został wybrany członkiem Akademii Francuskiej (13 fotel).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Encyklopedia Powszechna PWN, tom 4, Warszawa, 1976