Mieczysław Piotrowski (działacz sportowy) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Piotrowski (ur. 9 maja 1907 w Krakowie, zm. 28 września 1971 tamże[1]) – polski działacz sportowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W czasie nauki szkolnej został członkiem koła sportowego przy Gimnazjum św. Anny w Krakowie, następnie był zawodnikiem i działaczem Cracovii, w której był współzałożycielem sekcji tenisa stołowego, koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej[2]. W 1928 uczestniczył w zebraniu założycielskim Krakowskiego Okręgowego Związku Gier Sportowych, w tym samym roku sięgnął z Cracovią po mistrzostwo Krakowa w piłce ręcznej[3]. Razem ze Stefanem Fabrym Kierował sekcją koszykówki Cracovii, która w 1929 sięgnęła po mistrzostwo Polski[4]. Od 1935 był członkiem zarządu Polskiego Związku Gier Sportowych[1], w latach 1936-1939 kapitanem sportowym Polskiego Związku Piłki Ręcznej (który zrzeszał wówczas piłkarzy ręcznych, siatkarzy i koszykarzy) odpowiedzialnym za koszykówkę. W tej roli kierował polskimi zespołami, które wystąpiły na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 (mężczyźni - 4. miejsce) oraz mistrzostwach Europy mężczyzn w 1937 (4. miejsce) i 1939 (3. miejsce) i mistrzostwach Europy kobiet w 1938 (3. miejsce)[1]. W 1938 był także członkiem kierownictwa reprezentacji Polski na mistrzostwa świata w piłce ręcznej w odmianie 11-osobowej[5]

W 1937 został sędzią międzynarodowej w koszykówce[6] w 1938 w piłce ręcznej[1].

W marcu 1945 został wybrany prezesem reaktywowanego po II wojnie światowej Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Ręcznej (wkrótce zastąpił go Zygmunt Preussner), w listopadzie 1945 wiceprezesem i kapitanem związkowym odpowiedzialnym za koszykówkę w Polskim Związku Piłki Ręcznej[7], tę ostatnią funkcję pełnił do 1947[1]. W 1946 w zastępstwie Józefa Pachli kierował reprezentacją Polski na mistrzostwach Europy (zespół zajął 9. miejsce)[8]. W latach 1957-1961 był wiceprezesem ds. sportowych reaktywowanego Związku Piłki Ręcznej w Polsce[1].

Był także członkiem komisji sportowej Międzynarodowej Federacji Koszykówki[9].

Jego żona, Maria Piotrowska, z d. Kamińska (1914-1965) był wicemistrzynią Polski w hazenie, córka Bożena Sołtykiewicz mistrzynią Polski w piłce ręcznej w 1967, syn, Mieczysław Piotrowski sędzią ligowym w piłce ręcznej[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 753-754
  2. ↑ 50 lat krakowskiej koszykówki 1927-1977, wyd. Kraków 1977, s. 46
  3. ↑ Jan Rotter, XXX lat krakowskiej piłki ręcznej 1928-1958, b.m i d.w., s. 12-13
  4. ↑ Marek Pampuch, Pany 1906-2006. Jubileusz 100-lecia KS Cracovia, wyd. Kraków 2006, s. 80
  5. ↑ Władysław Zieleśkiewicz 100 lat polskiej piłki ręcznej 1918-2018, wyd. ZPRP, Warszawa 2018, s. 19
  6. ↑ 50 lat krakowskiej koszykówki 1927-1977, wyd. Kraków 1977, s. 31
  7. ↑ 50 lat krakowskiej koszykówki 1927-1977, wyd. Kraków 1977, s. 14
  8. ↑ Wrocław 1963. XIII Mistrzostwa Europy w koszykówce mężczyzn, b. i d. w., s. 39
  9. ↑ Jan Rotter, XXX lat krakowskiej piłki ręcznej 1928-1958, b.m i d.w., s. 57
Selekcjonerzy reprezentacji Polski w koszykówce mężczyzn
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Piotrowski_(działacz_sportowy)&oldid=71552147”