Mieczysław Wojczak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mieczysław Wojczak

Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1951 Chorzów
Wzrost	188 cm
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Montreal 1976 piłka ręczna Puchar świata srebro Szwecja 1979 piłka ręczna

Mieczysław Wojczak (ur. 23 stycznia 1951 w Chorzowie^[1]) – polski piłkarz ręczny, bramkarz, reprezentant Polski. Brązowy medalista olimpijski z Montrealu (1976).

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

W piłkę ręczną zaczął grać już w szkole podstawowej, w ramach SKS Chorzów. Po rozpoczęciu nauki w 1966 w Technikum Mechanicznym w Chorzowie został zawodnikiem MKS Zrywu Chorzów, gdzie jego trenerem był Ludwik Biegasik. W czasie nauki w szkole średniej grał także w piłkę nożną w Ruchu Chorzów. Latem 1968 został powołany na zgrupowanie reprezentacji Polski juniorów i definitywnie zrezygnował wówczas z piłki nożnej^[2].

Po ukończeniu szkoły średniej w 1969 został zawodnikiem AZS Katowice. W rundzie wiosennej sezonu 1968/1969 był trzecim bramkarzem, a jego drużyna zajęła 10. miejsce w lidze. W sezonie 1969/1970 został podstawowym zawodnikiem swojego zespołu, ale AZS zajął 11. miejsce w lidze i spadł do II ligi. Od sezonu 1970/1971 był graczem Pogoni Zabrze. W pierwszym sezonie gry w tym zespole spadł z nim do II ligi, jednak w sezonie 1971/1972 awansował z Pogonią do I ligi. W kolejnych latach zajmował z drużyną miejsca: 7. (1972/1973), 6. (1973/1974), 4. (1974/1975). W sezonie 1975/1976 wywalczył wicemistrzostwo Polski (trenerem drużyny był Ludwik Biegasik). Następnie zajmował z Pogonią miejsca 5. (1976/1977) i 6. (1977/1978), natomiast w sezonie 1978/1979 zdobył drugie w karierze wicemistrzostwo Polski (trenerem drużyny był Alfred Wrzeski). W sezonach 1979/1980 i 1980/1981 jego zespół zajmował 6. miejsce w lidze^[2].

W latach 1981-1986 był graczem belgijskiej drużyny HC Initia Hasselt, od 1983 jako grający trener. W latach 1984, 1985 i 1986 wywalczył mistrzostwo Belgii, w 1984 Puchar Belgii, w 1984 został uznany najlepszym graczem ligi. W latach 1986-1990 był grającym trenerem innej belgijskiej drużyny Sporting Neerpelt, z którą w latach 1987, 1988 i 1989 zdobył zarówno mistrzostwo Belgii, jak i Puchar Belgii^[2].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Z reprezentacją Polski juniorów zdobył brązowy medal na Młodzieżowych Zawodach Przyjaźni w 1968 i srebrny medal na tych samych zawodach w 1970. w reprezentacji Polski seniorów debiutował 26 czerwca 1970 w towarzyskim spotkaniu z Jugosławią. Nie wywalczył jednak miejsca w reprezentacji, która wystąpiła na Igrzyskach Olimpijskich w 1972 oraz na mistrzostwach świata w 1974 (wystąpił jednak w ostatnim meczu eliminacyjnym do tej ostatniej imprezy). Jako trzeci bramkarz pojechał natomiast na Igrzyska Olimpijskie w Montrealu (1976), gdzie zagrał w dwóch meczach (z Tunezją i USA), w ten sposób przyczyniając się do zdobycia brązowego medalu igrzysk. W 1977 wystąpił na akademickich mistrzostwach świata, zdobywając z drużyną brązowy medal. W tym samym roku ustabilizował swoją pozycję w reprezentacji i w 1978 wystąpił na mistrzostwach świata, zajmując z zespołem 6. miejsce (zagrał w pięciu z sześciu spotkań na tym turnieju). Od 1979 był kapitanem reprezentacji Polski. W tym samym roku zajął z drużyną 2. miejsce na zawodach Pucharu Świata. W 1980 wystąpił po raz drugi na Igrzyskach Olimpijskich w 1980, ale jego drużyna zajęła tylko 7. miejsce (on sam zagrał w jednym spotkaniu). Łącznie w reprezentacji Polski seniorów zagrał w 131 spotkaniach^[2].

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

w 1980 ukończył studia w Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach. Od 1983 do 1990 był grającym trenerem belgijskich zespołów HC Initia Hasselt i Sporting Neerpelt (zobacz sekcja "Kariera klubowa"). W latach 1989-1991 prowadził seniorską reprezentację Belgii, m.in. zajmując z nią 7. miejsce na mistrzostwach świata grupy "C" w 1990. W latach 1991-1995 był trenerem zespołu HC Kievit, następnie prowadził inne zespoły belgijskie i holenderskie, w tym Bevo HC (holenderski) i Kreasa HB Houthalen (belgijski)^[2].

W 1993 otrzymał Diamentową Odznakę ZPRP^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. ZPRP, Warszawa 2013, s. 317
• Władysław Zieleśkiewicz, Dwukrotny olimpijczyk, brązowy medalista z Montrealu, w: Handball Polska, nr 10 (126)/2017, s. 44-49

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Sylwetka w portalu olimpijskim PKOl. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-29)].