Nereida (księżyc) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nereida
Ilustracja
Zdjęcie Nereidy wykonane przez Voyagera 2
Planeta

Neptun

Odkrywca

Gerard Kuiper[1][2]

Data odkrycia

1 maja 1949[1][2]

Charakterystyka orbity
Półoś wielka

5 513 818 km[3]

Mimośród

0,7507[3]

Perycentrum

1 374 595 km[4]

Apocentrum

9 653 041 km[4]

Okres obiegu

360,13 d[3]

Prędkość orbitalna

0,934 km/s[4]

Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a

7,090°[3]

Długość węzła wstępującego

335,570°[3]

Argument perycentrum

281,117°[3]

Anomalia średnia

216,692°[3]

Własności fizyczne
Średnica równikowa

340 km[4][5]

Powierzchnia

363 168 km²[4]

Objętość

20 579 526 km³[4]

Masa

3,1 x 1019 kg[4]

Średnia gęstość

1,5 g/cm³[4]

Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni

0,071 m/s²[4]

Prędkość ucieczki

156 m/s[4]

Okres obrotu wokół własnej osi

11,52 ± 0,14 h[6]

Albedo

0,16[7]

Jasność obserwowana
(z Ziemi)

19,2m[5]

Temperatura powierzchni

~50 K

Nereida (Neptun II) – dziewiąty pod względem odległości od planety księżyc Neptuna[3]. Został odkryty 1 maja 1949 roku przez Gerarda Kuipera[2]. Kolejne księżyce Neptuna odkryto dopiero 40 lat później podczas przelotu sondy Voyager 2 w pobliżu tej planety[1].

Nazwa pochodzi od nereid, nimf morskich w mitologii greckiej[1].

Orbita

[edytuj | edytuj kod]

Odległość Nereidy od Neptuna wynosi średnio około 5,5 miliona km, jednak ze względu na bardzo dużą ekscentryczność zmienia się od 1,37 do 9,65 miliona kilometrów[4]. Jest to największa ekscentryczność orbity spośród wszystkich znanych satelitów w Układzie Słonecznym[3].

Niezwykłość orbity Nereidy nasuwa podejrzenie, że może ona być przechwyconą planetoidą lub obiektem pasa Kuipera albo, jej orbita została zakłócona w czasie przechwycenia największego księżyca Neptuna – Trytona[1].

Charakterystyka fizyczna

[edytuj | edytuj kod]

Przez długi czas była najbardziej zewnętrznym znanym księżycem Neptuna (w 2002 i 2003 roku odkryto pięć jeszcze bardziej odległych)[5]. Jest trzecim co do wielkości księżycem Neptuna, ze średnicą ok. 340 km[5].

Badania Nereidy

[edytuj | edytuj kod]

Podczas przelotu koło Neptuna w 1989 roku sonda Voyager 2 wykonała 83 zdjęcia Nereidy z odległości 9,2–176 milionów km[8]. Nadesłane zdjęcia ukazały tylko jej bardzo nieregularny kształt, natomiast przy tak niskiej rozdzielczości niewidoczne były szczegóły ukształtowania powierzchni.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Nereid. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-23]. (ang.).
  2. a b c Gerard P. Kuiper. The Second Satellite of Neptune. „Publications of the Astronomical Society of the Pacific”. 61 (361), s. 175, sierpień 1949. Bibcode1949PASP...61..175K. (ang.). 
  3. a b c d e f g h i Planetary Satellite Mean Orbital Parameters. Jet Propulsion Laboratory, 2013-08-23. [dostęp 2015-03-27]. (ang.).
  4. a b c d e f g h i j k Nereid: Facts & Figures. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2016-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-25)]. (ang.).
  5. a b c d Scott Sheppard: Neptune's Known Satellites. [w:] The Giant Planet Satellite Page [on-line]. [dostęp 2015-03-27]. (ang.).
  6. T. Grav, M.J. Holman, JJ. Kavelaars. The Short Rotation Period of Nereid. „The Astrophysical Journal Letters”. 591 (1), s. L71, 2003-07-01. DOI: 10.1086/377067. (ang.). 
  7. David R. Williams: Neptunian Satellite Fact Sheet. NASA, 2013-07-19. [dostęp 2015-03-27]. (ang.).
  8. R. A. Jacobson. Triton and Nereid astrographic observations from Voyager 2. „Astronomy and Astrophysics Supplement Series”. 90 (3), s. 541-563, listopad 1991. Bibcode1991A&AS...90..541J. (ang.).