Okręty podwodne typu Walrus – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu Walrus
Ilustracja
Kraj budowy

 Holandia

Zbudowane

cztery

Użytkownicy

 Koninklijke Marine

Służba w latach

1990–

Uzbrojenie:
20 torped Mk 48 lub 482 mm NT 37D/E lub pociski UGM 84 Harpoon lub 40 min
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe


4 × 533 mm

Załoga

55 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

2400 ton

• w zanurzeniu

2800 ton

Zanurzenie testowe

300 metrów

Długość

67,7 metrów

Szerokość

8,4 metrów

Napęd:
3 silniki Diesla SEMT-Pielstick
1 silnik elektryczny Holec
1 wał napędowy
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


13 węzłów
20 węzłów

Zasięg:
• na powierzchni

10.000 Mm @ 9 węzłów (chrapy)

Okręty podwodne typu Walrusholenderskie okręty podwodne z napędem diesel-elektrycznym stanowiące ulepszoną wersję jednostek typu Zwaardvis. W celu zwiększenia manewrowości zastosowano w ich konstrukcji usterzenie ogonowe w konfiguracji „X” oraz stal o większej wytrzymałości w celu zwiększenia możliwej do uzyskania operacyjnej głębokości zanurzenia. Zestaw sensorów okrętu został powiększony o oboczne anteny sonaru pasywnego oraz holowaną antenę sonaru. Jednostki te uzyskały także możliwość odpalania amerykańskich pocisków przeciwokrętowych Sub Harpoon. Wybudowano cztery okręty tego typu, które zaczęły wchodzić do służby w 1990 roku.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1975 w Holandii podjęto decyzję o budowie nowego typu okrętów podwodnych dla zastąpienia okrętów typu Dolfijn[1]. Prace prowadzono w oparciu o doświadczenia zdobyte przy projektowaniu i budowie okrętów podwodnych typu Zwaardvis. Zamówienie na budowę pierwszego okrętu serii zostało złożone w stoczni Rotterdamsche Droogdok Maatschappij w Rotterdamie 16 czerwca 1979, a drugiego 17 grudnia[2]. Prefabrykacja części pierwszego okrętu rozpoczęła się już w 1978. W 1981 z powodu wprowadzenia zmian w projekcie, konieczne stało się wstrzymanie budowy i przebudowa gotowych już części kadłuba, co wpłynęło na znaczne opóźnienie całej budowy[2]. Zamówienie na budowę trzeciej i czwartej jednostki serii zostało złożone w 1986 i 1988. 14 sierpnia 1986 na budowanym okręcie „Walrus” wybuchł pożar, w wyniku którego zniszczeniu uległa znaczna część jego wyposażenia[2]. Po remoncie okręt został ponownie wodowany w 1989. W związku z pożarem pierwszym okrętem który wszedł do służby był „Zeeleeuw”.

Na lata 2012-2019 przewidziano modernizację okrętów, mająca wydłużyć okres ich służby do 2025 roku. Modernizacja obejmuje m.in. sonary, wymianę systemu kierowania walką, maszt optroniczny w miejsce peryskopu wachtowego i zmodernizowanie torped do standardu Mk. 48 Mod. 7[3].

Kadłub okrętu ma budowę kroplową. Zbudowano go w układzie często określanym jako półtorakadłubowiec, gdzie na śródokręciu znajduje się kadłub sztywny i kadłub lekki ze zbiornikami balastowymi, na rufie i dziobie zbiorniki balastowe znalazły się w kadłubie sztywnym. Kadłub podzielono na trzy zasadnicze części. Część dziobową gdzie mieszczą się wyrzutnie torpedowe i stacja hydrolokacyjna. Na śródokręciu znajdują się trzy pokłady które mieszczą m.in. pomieszczenia załogi i przedział dowodzenia. W części rufowej znajdują się mechanizmy napędowe.

Uzbrojenie wystrzeliwane jest z czterech dziobowych wyrzutni torpedowych Vickers Canada Mk 67NL (ich liczbę zmniejszono w stosunku do typu Zwaardvis z powodów finansowych, lecz zrekompensowano to przez szybsze urządzenia przeładowujące)[3]. Zapas środków walki wynosi 20; stanowią je przede wszystkim torpedy uniwersalne z naprowadzaniem przewodowym lub akustycznym: Mk 48 Mod.4 (modernizowane do Mod.7) kalibru 533 mm lub NT 37D/E kalibru 482 mm[3]. Okręty mogą przenosić też pociski rakietowe UGM 84 Harpoon lub 40 min[3].

Zbudowane okręty

[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Walrus
Nazwa Numer taktyczny Rozpoczęcie budowy Wodowanie Wejście do służby
Walrus S802 11 października 1979 28 października 1985 25 marca 1992
Zeeleeuw S803 24 września 1981 20 czerwca 1987 25 kwietnia 1990
Dolfijn S808 12 czerwca 1986 25 kwietnia 1990 29 stycznia 1993
Bruinvis S810 14 kwietnia 1988 25 maja 1992 5 lipca 1994

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Grotnik 2011 ↓, s. 6.
  2. a b c Grotnik 2011 ↓, s. 7.
  3. a b c d Grotnik 2011 ↓, s. 10.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 396. ISBN 1-85109-563-2.
  • Robert Rochowicz. Holenderskie okręty podwodne typów Zaardvis i Walrus. „NTW”. Listopad 1997. nr 11. s. 54 – 58. 
  • Tomasz Grotnik. Okręty podwodne typu Walrus. „Morze, Statki i Okręty”. 10/2011. XVI (116), s. 6-10, październik 2011. ISSN 1426-529X. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]