Renata Scotto – Wikipedia, wolna encyklopedia

Renata Scotto
Ilustracja
Renata Scotto (2009)
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1934
Savona

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 2023
Savona

Typ głosu

sopran

Gatunki

opera, muzyka poważna

Zawód

śpiewaczka

Multimedia w Wikimedia Commons

Renata Scotto (ur. 24 lutego 1934 w Savonie, zm. 16 sierpnia 2023 tamże[1]) – włoska śpiewaczka operowa, sopran, pedagog, po zakończeniu kariery reżyserka operowa[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzona w Savonie, studiowała śpiew w Mediolanie. Zadebiutowała na operowej scenie w rodzinnym mieście główną rolą w Traviacie[1]. Wkrótce później zagrała w tym samym teatrze tytułową bohaterkę Madame Butterfly i postanowiła spróbować swoich sił w Teatro alla Scala, zgłaszając się do konkursu na rolę w mało znanej operze Alfredo Catalaniego La Wally, zachwycając jurorów. W 1953 r. odbyło się pierwsze wystawienie tej opery, a w obsadzie Scotto znalazła się obok gwiazd takich jak Renata Tebaldi i Mario del Monaco. Jednak to właśnie dziewiętnastoletnia debiutantka okazała się być największą sensacją wieczoru, wywoływana piętnastokrotnie po zakończeniu przedstawienia.

W 1957, w dużej mierze dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności, pokazała swój talent europejskiej publiczności, w ostatniej chwili zastępując Marię Callas w roli Aminy w edynburskim przedstawieniu Lunatyczki Vincenzo Belliniego. W latach kolejnych, ciesząc się już światową sławą, nagrała Łucję z Lamermooru (grała Łucję), Cyganerię jako Mimi oraz Madame Butterfly. W tej ostatniej roli zadebiutowała w 1965 w Metropolitan Opera, z którą pozostawała związana do końca kariery[3]. Wykreowała w niej także role Violetty w Traviacie, Lauretty w Giannim Schicchim, Siostry Angeliki oraz Musetty i Mimi w Cyganerii oraz Desdemony w Otello.

W 1970 r. została ofiarą skandalu, gdy w trakcie jej występu w roli Eleny w Nieszporach sycylijskich grupa chuliganów zakłóciła spektakl, domagając się wystąpienia Marii Callas, ongiś sławnej z wykonania tej roli. Callas, obecna na sali, po zakończeniu przedstawienia nagrodziła Scotto owacją na stojąco. Podobny incydent miał miejsce w czasie przedstawienia Normy jedenaście lat później.

W kolejnych latach kariery Scotto zarzuciła repertuar włoski, grając Marszałkową w Kawalerze srebrnej róży, Kundry w Parsifalu, Marię w Medium Menottiego i Klitajmestrę w Elektrze[3]. Przestała śpiewać na scenie pod koniec lat. 80.

Dokonała wielu nagrań, m.in. dla Deutsche Grammophon, EMI, RCA, His Master’s Voice i Hungarotonu[4]. Nagrała m.in. pieśni Gustava Mahlera.

Uczyła m.in. w Akademii św. Cecylii w Rzymie i prowadziła liczne kursy mistrzowskie[3]. W 1997 założyła, działającą w lecie, Renata Scotto Vocal Academy we Włoszech (Liguria)[5].

W 2009 roku otrzymała tytuł doktora honoris causa Juilliard School[6].

Reżyserka[edytuj | edytuj kod]

Scotto współpracowała z teatrami operowymi w Weronie, Nowym Yorku, na Florydzie, w Katanii, Santiago i Chicago. Wyreżyserowała m.in. Cyganerię, Madame Butterfly, Lunatyczkę, Normę i Adrianę Lecouvreur[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Scomparsa una delle voci più importanti: addio al soprano Renata Scotto [online], lastampa.it, 16 sierpnia 2023 [dostęp 2023-08-17] (wł.).
  2. ↑ Jonathan Tichler, Celebrating Renata Scotto [online], metopera.org [dostęp 2023-08-18] [zarchiwizowane z adresu 2023-08-18] (ang.).
  3. ↑ a b c Jacek Marczyński: Renata Scotto – najsłynniejsza Butterfly. ruchmuzyczny.pl, 2023-08-17. [dostęp 2023-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-08-17)]. (pol.).
  4. ↑ Renata Scotto w bazie Discogs.com (ang.)
  5. ↑ a b Renata Scotto. santacecilia.it [dostęp 2023-08-18] (wł.)
  6. ↑ 6 Honorary Degrees to Be Awarded at Commencement [online], journal.juilliard.edu, 2009 [dostęp 2023-08-17] [zarchiwizowane z adresu 2023-08-18] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Renata_Scotto&oldid=71068137”