Spalinowy zespół trakcyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia
Spalinowy zespół trakcyjny (SZT) – pociąg złożony z dwóch lub więcej wagonów (członów), z których przynajmniej jeden wyposażony jest we własny napęd spalinowy i które nie są rozłączane podczas eksploatacji. Przystosowany jest do przewozu pasażerów. Zespół trakcyjny zazwyczaj zdolny jest do zmiany kierunku jazdy bez zmiany czoła dzięki wyposażeniu w kabiny sterownicze na obu końcach. Nie należy ich mylić z autobusami szynowymi, które są po prostu jednym samodzielnym wagonem[potrzebny przypis].
Spalinowe zespoły trakcyjne w większości są wykorzystywane na liniach niezelektryfikowanych do obsługi lokalnej komunikacji pasażerskiej. Jeżeli liczba pasażerów jest względnie nieduża i nie jadą względnie daleko, są szybsze i bardziej ekonomiczne niż składy ciągnięte przez lokomotywy.
Eksploatacja
[edytuj | edytuj kod]W Polsce
[edytuj | edytuj kod]- SA132 - modyfikacja SA131
- SA133 - modyfikacja SA131
- SA134 - modyfikacja SA131
- SA138 - trójczłonowa wersja SA137
- SN83 - SZT produkowany w Holandii, sprowadzony do Polski przez Sigmę Tabor
- VT628 - SZT produkowany w Niemczech, sprowadzony do Polski przez Koleje Mazowieckie