French
DeutschStanisław Laudański – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1926 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | 17 Pułk Dragonów Niżegorodzkich, |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu, |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
      | |
Stanisław Laudański (ur. 25 lutego 1879 w Chruścielach, zm. 1 sierpnia 1926) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Edwarda i Marii z domu Chapnis[1]. Absolwent gimnazjum z 1900. W 1904 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie do 1905 odbył roczną służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego zostając chorążym. Pracował jako sędzia śledczy w mieście Wiatka.
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii carskiej w lipcu 1914. Przydzielony do 17 pułku dragonów niżegorodzkich. W 1914 mianowany podporucznikiem, w 1915 porucznikiem, w 1917 podrotmistrzem. W grudniu 1917 został oficerem I Korpusu Polskiego w Rosji, organizując administrację i służąc w 3 pułku ułanów.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego 3 listopada 1918. Zweryfikowany do stopnia majora kawalerii działał w organizowaniu macierzystej jednostki. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej na stanowisku dowódcy dywizjonu. Podczas wojny polsko-bolszewickiej został oficerem Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, w ramach którego w 1919 został szefem Sekcji XI Politycznej w Oddziale IV Główne Kwatermistrzostwo, a 29 października 1919 kierował sekcją polityczną Oddziału II. W 1920 został mianowany podpułkownikiem kawalerii.
Uczestniczył w wyznaczaniu i wytyczaniu granicy polsko-radzieckiej po traktacie ryskim w funkcji zastępcy przewodniczącego w podkomisji granicznej w Nieświeżu. Od stycznia 1923 pracował w Wojskowym Biurze Historycznym, gdzie zajął się dokumentowaniem relacji z I wojny światowej oraz gromadził dokumenty, określone jako „Teki Laudańskiego”. Od końca lutego 1923 pracował w Gabinecie Ministra Spraw Wojskowych, od 1924 służył w macierzystym 3 pułku Ułanów Śląskich, był redaktorem pisma „Polska Zbrojna”, był także przydzielony do generalnego inspektora jazdy, po czym od 15 maja 1925 do kwietnia 1926 ponownie był oficerem 3 pułku Ułanów Śląskich na stanowisku zastępcy dowódcy[2]. Następnie był doradcą prawnym w Departamencie X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Popełnił samobójstwo strzałem z rewolweru w Warszawie[3] w nocy 1/2 sierpnia 1926, uprzednio w liście wskazując przełożonego z MSWoj. przyczynę „psychiczny rozstrój” (podał, iż „nie może przyznawać się dłużej do rewolucji i że śmierć jego należy uważać jako protest przeciw niej”, co miało związek z zamachem majowym 1926[4][5][6]). Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie,
Jego żoną była Hanna z domu Zaleska.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[7]
- Amarantowa wstęga I Korpusu Polskiego na Wschodzie
- Order św. Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order św. Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie)
- Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie)
- Krzyż Wolności I kategorii III klasy (Estonia, 1925)
- Krzyż Czerwony (Węgry)
- Medal między sojuszniczy Médaille Interalliée (międzynarodowy)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Osoby o nazwisku „Zaleski” w Genealogii Potomków Sejmu Wielkiego. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-04-09].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 57 z 27 maja 1925 roku, s. 286.
- ↑ Kronika. Warszawa. „Orędownik Wrzesiński”, s. 2, Nr 91 z 12 sierpnia 1926.
- ↑ Piętno wstydu za rebelię Piłsudskiego. „Gazeta Międzychodzka”, s. 1, Nr 90 z 8 sierpnia 1926.
- ↑ Piętno wstydu za rebelię Piłsudskiego. „Gazeta Szamotulska”, s. 1, Nr 90 z 7 sierpnia 1926.
- ↑ Wyrzuty sumienia. „Gazeta Bydgoska”, s. 2, Nr 182 z 11 sierpnia 1926.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Piotr Stawecki: Stanisław Laudański. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2015-04-09].
- Relacja podpułkownika Stanisława Laudańskiego o formowaniu I Korpusu Polskiego w Rosji. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2018-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-18)].