Stanisław Tazbir – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stanisław Tazbir
Data i miejsce urodzenia	2 maja 1892 ; Wysokie Litewskie
Zawód, zajęcie	wydawca, pedagog
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Tazbir (ur. 2 maja 1892 w Wysokiem Litewskiem^[1], zm. 12 lipca 1978 w Warszawie^[1]) – polski wydawca, literat, prawnik, pedagog, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1906 wyjechał do Warszawy^[2]. Tam w latach 1907−1911 uczęszczał do szkoły handlowej^[2]. Studiował medycynę w Moskwie i w Rostowie^[2].

Podczas I wojny światowej służył jako sanitariusz^[2]. W 1918 znalazł się na Lubelszczyźnie, gdzie działał jako instruktor Towarzystwa Straży Kresowej^[2]. Od 1919 był członkiem Wydziału Powiatowego we Włodawie^[2]. Zajmował się ponadto oświatą dorosłych^[2]. W 1929 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim^[2]. Od 1929 był radcą prawnym w Ministerstwie Oświaty^[2].

W czasie okupacji niemieckiej, jako członek departamentu oświatowego Delegatury Rządu na Kraj, zajmował się tajnym nauczaniem^[2]. Kierował Sekcją Opieki nad Dziećmi i Młodzieżą RGO^[2]. Za pomoc Żydom w czasie okupacji wraz z córką Wandą otrzymał Medal Sprawiedliwego Wśród narodów Świata^[3].

W 1945 podjął pracę w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”^[2]. Pełnił role eksperckie w centralnych i ministerialnych komisjach ds. oświaty i kultury^[2]. Był inicjatorem powstania wydawnictwa „Wiedza Powszechna”^[2]. Od 1956 do emerytury w 1964 był wicedyrektorem Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy^[2].