Stefan Tarnawski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Stefan Tarnawski

Tarło

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	17?/29 kwietnia 1898 Humań
Data i miejsce śmierci	9 listopada 2001 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1947
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”, 1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, Mazowiecka Brygada Kawalerii
Stanowiska	naczelny lekarz 1. Pułku Szwoleżerów, szef sanitarny pułku szwoleżerów w Mazowieckiej Brygadzie Kawalerii, komendant Tajnej Organizacji Wojskowej Okręgu Krakowskiego, d-ca Kedywu Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej, szef Sanitarnego Warszawskiego Okręgu Wojskowego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Późniejsza praca	kierownik Zespołu Sanatoriów dla Dzieci Chorych na Gruźlicę w Rabce
Odznaczenia

Stefan Tarnawski pseud. Tarło (ur. 17^?/29 kwietnia 1898 w Humaniu^[1], zm. 9 listopada 2001 w Warszawie^[2]) – polski lekarz wojskowy, pułkownik służby zdrowia, generał brygady (1994), żołnierz Armii Krajowej, powstaniec warszawski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława Tarnawskiego herbu Sas (1867–1919) i Ireny z domu Lernicz (1874–1966)^[3][2].

W okresie I wojny światowej należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1918 został żołnierzem Wojska Polskiego, skierowano go na front ukraiński. Po kursie medycznym w Szpitalu Ujazdowskim przydzielono go do szpitala wojskowego w Wilnie jako podoficera sanitarnego. W 1926 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Kontynuował karierę lekarza wojskowego, m.in. w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”. Pełnił funkcję naczelnego lekarza 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.

W 1939 brał udział w wojnie obronnej jako szef sanitarny pułku szwoleżerów w Mazowieckiej Brygadzie Kawalerii (w stopniu pułkownika). Pod koniec września dostał się do niewoli niemieckiej, po ucieczce z obozu jenieckiego powrócił do Warszawy.

Od 1941 był komendantem Tajnej Organizacji Wojskowej Okręgu Krakowskiego, w 1943 został dowódcą Kedywu Okręgu Krakowskiego Armii Krajowej. W 1944 ponownie znalazł się w stolicy, wszedł w skład Szefostwa Służby Zdrowia Komendy Głównej AK. Brał udział w powstaniu warszawskim w Sanitariacie Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. Był komendantem szpitali stałych i polowych, a także szefem sanitariatu Grupy „Północ”. Znalazł się następnie w Krakowie z transportem rannych i chorych szpitala polowego, obejmując komendanturę ewakuowanego Szpitala Ujazdowskiego.

Po wojnie zamieszkał w Warszawie. Był szefem Sanitarnego Warszawskiego Okręgu Wojskowego, jednak w 1947 zwolniono go ze służby wojskowej. Do 1953 kierował Zespołem Sanatoriów dla Dzieci Chorych na Gruźlicę w Rabce. Następnie był zastępcą kierownika wydziału zdrowia w jednym ze stołecznych urzędów oraz kierownikiem placówek służby zdrowia. W 1974 przeszedł na emeryturę.

W 1994 prezydent Lech Wałęsa awansował pułkownika Stefana Tarnowskiego na stopień generała brygady.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[2] nr 13264^[4]
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (w uznaniu wybitnych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za osiągnięcia w działalności społecznej i kombatanckiej, 1998)^[5]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[2]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (1937)^[2]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)^[6][2]
• Krzyż Zasługi z Mieczami^[2]
• Krzyż Armii Krajowej^[2]
• Warszawski Krzyż Powstańczy^[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Stefan Tarnawski. 1944.pl. [dostęp 2012-04-27].