Strofa mickiewiczowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Strofa mickiewiczowska – strofa czterowersowa złożona z czternastozgłoskowych wersów anapestycznych (czterostopowych hiperkatalektycznych w średniówce i klauzuli) i dziesięciozgłoskowych (hiperkatalektycznych w klauzuli). W kanonicznej postaci omawianej strofy w dłuższych wersach występują rymy wewnętrzno-zewnętrzne, a wersy krótsze rymują się ze sobą. Schemat strofy jest więc następujący: 14(7a+7a)/10b/14(7c+7c)/10b^[1].

ssSssSs||ssSssSs

ssSssSssSs

ssSssSs||ssSssSs

ssSssSssSs

Adam Mickiewicz zastosował omawianą strofę w balladach Czaty i Trzech Budrysów. W przekładach poezji angielskiej używał jej Stanisław Barańczak^[2].

Z ogrodowej altany wojewoda zdyszany

Bieży w zamek z wściekłością i trwogą.

Odchyliwszy zasłony, spojrzał w łoże swej żony

Pójrzał, zadrżał, nie znalazł nikogo.

Strofa mickiewiczowska może być zapisywana jako sześciowiersz 7a/7a/10b/7c/7c/10b. W tym układzie użył jej Cyprian Kamil Norwid w wierszu Moja piosnka:

Źle, źle zawsze i wszędzie

Ta nić czarna się przędzie:

Ona za mną, przede mną i przy mnie,

Ona w każdym oddechu,

Ona w każdym uśmiechu,

Ona we łzie, w modlitwie i w hymnie...

Możliwy jest też wariant z rymami męskimi. Takiej strofy użyła Maria Bechczyc-Rudnicka w przekładzie wiersza Edgara Allana Poego Eldorado^[3].

ssSssS

ssSssS

ssSssSssSs

ssSssS

ssSssS

ssSssSssSs

O strofie mickiewiczowskiej pisała przed wojną H. Felczakówna^[4]. Strofa mickiewiczowska uważana jest za naśladownictwo albo tonicznej angielskiej strofy balladowej, albo sylabotonicznej strofy rosyjskiej^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]