System partii hegemonicznej – Wikipedia, wolna encyklopedia

System partii hegemonicznej – system partyjny charakteryzujący się istnieniem jednej partii mającej większość władzy i jej kilku legalnych przybudówek mających stworzyć pozory pluralizmu. Występował w niektórych krajach socjalistycznych należących do Bloku Wschodniego.

Przykłady:

• Polska Rzeczpospolita Ludowa – partia hegemoniczna – PZPR, przybudówki – Zjednoczone Stronnictwo Ludowe i Stronnictwo Demokratyczne.
• Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna – partia hegemoniczna – PPK, przybudówki – Koreańska Partia Socjaldemokratyczna i Czondoistyczna Partia Czongu.
• Niemiecka Republika Demokratyczna – partia hegemoniczna – SED, przybudówki – Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna, Liberalno-Demokratyczna Partia Niemiec, Niemiecka Demokratyczna Partia Chłopska, Narodowodemokratyczna Partia Niemiec.
• Chińska Republika Ludowa – partia hegemoniczna – KPCh, przybudówki – Rewolucyjny Komitet Chińskiego Kuomintangu, Chińska Liga Demokratyczna, Chińskie Stowarzyszenie Demokratycznej Budowy Państwa, Chińskie Stowarzyszenie Promowania Demokracji, Chłopsko-Robotnicza Demokratyczna Partia Chin, Chińska Partia Dążenia do Sprawiedliwości, Stowarzyszenie Naukowe Trzeciego Września, Demokratyczna Liga Autonomii Tajwanu.

Aktualnie system taki panuje w Chińskiej Republice Ludowej, Korei Północnej, Wietnamie i Laosie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Sokół Wojciech, Żmigrodzki Marek (red.), Współczesne partie i systemy partyjne. Zagadnienia teorii i praktyki politycznej, Lublin 2005