Szymon z Trydentu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Święty
Szymon, chłopiec z Trydentu
Simonino
męczennik
Ilustracja
Pietro Stefanoni: Szymon z Trydentu (portret nierealistyczny z 1607 roku).
Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1472
Trydent

Data i miejsce śmierci

23 marca 1475
Trydent

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

1588
przez Sykstusa V (aprobata kultu w Trydencie)

Kanonizacja

XVII w
przez Grzegorza XIII

Wspomnienie

24 marca

Szczególne miejsca kultu

Trydent

Multimedia w Wikimedia Commons
Ilustracja w Weltchronik Hartmanna Schedela 1493

Szymon, chłopiec z Trydentu (ur. 26 listopada 1472, zm. 23 marca 1475 w Trydencie)[1] − chłopiec porwany i zamordowany w nieznanych okolicznościach; jego śmierć była podstawą do oskarżenia miejscowych Żydów o mord rytualny, święty Kościoła katolickiego.

Szymon zaginął przed Wielkanocą 1475 roku, co zostało połączone z wygłaszanymi wówczas kazaniami, w których obszernie relacjonowano żydowskie mordy rytualne. W Poniedziałek Wielkanocny jego ciało, ze śladami ran kłutych, znaleziono w rzece obok dzielnicy żydowskiej. Przywódcy społeczności żydowskiej zostali aresztowani; 15 z nich skazano po torturach na spalenie na stosie, na których przyznali się do uprowadzenia i zamordowania dziecka.

Ks. Waldemar Chrostowski w książce „Kościół, Żydzi, Polska” podważa teorię o niewinności Żydów:

Dr Ariel Toaff po latach odkrył, że przyznania się zabójców nie były podyktowane stosującymi tortury fanatycznymi śledczymi; gdyż zeznania zawierały informacje, o których włoscy przedstawiciele Kościoła lub policji absolutnie nie mogli niczego wiedzieć. Przestępcy byli członkami nielicznej gminy Aszkenazyjczyków pochodzących z obcego kraju, która miała swoje własne obrzędy, różniące się od tradycji miejscowych Żydów włoskich. Obrzędy te zostały dobrze opisane w zeznaniach oskarżonych, chociaż początkowo nie były znane ówczesnym kompetentnym organom. Toaff podkreśla: Te magiczne formuły w języku starohebrajskim, posiadające mocne antychrześcijańskie akcenty, nie mogły powstać w wyobraźni sędziów, ponieważ nie mieli oni pojęcia o tych modlitwach, które wchodziły w skład nieznanej we Włoszech tradycji Aszkenazyjczyków. Przyznanie się do winy jest ważne tylko wtedy, gdy zawiera pewne autentyczne i sprawdzalne szczegóły przestępstwa, o których nie wiedziała policja. Tę żelazną zasadę śledztwa sąd w Trydencie zachował.

Książka Ariela Toaffa, na której opiera się Waldemar Chrostowski spotkała się z szeroką krytyką historyków jako oparta na fałszywych założeniach i wykorzystująca historyczne źródła w sposób niezgodny z warsztatem naukowym. Ariel Toaff kilka tygodni po publikacji wycofał swoją książkę ze sprzedaży. W drugim wydaniu (2008) w reakcji na krytykę stwierdził, że Żydzi nie mieli nic wspólnego z mordem w Trydencie[2].

Wobec oskarżeń o mord o charakterze rytualnym Kuria Rzymska wystąpiła o przedstawienie akt procesowych i wyraziła sprzeciw wobec represji.

Kult[edytuj | edytuj kod]

Kult młodego błogosławionego zaczął się również szerzyć w całej Europie.

Papież Sykstus V w 1588 roku pozwolił na kult w Trydencie, który spontanicznie oddawany był ofierze mordu i tamże wspominano Szymona 24 marca[3] (oficjalnie do 1965)[4].

Jak podaje Jewish Encyclopedia według niektórych źródeł Szymon został kanonizowany, wraz z Bernardynem z Feltre (zm. 1493), przez Grzegorza XIII i ogłoszony męczennikiem[1].

Po soborze watykańskim II (1965) postanowiono zmniejszyć liczbę obowiązkowych obchodów ku czci świętych. W związku z tym dokonano rewizji kalendarza liturgicznego i we współczesnym Martyrologium Rzymskim[5] nie ma już wspomnienia św. Szymona.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b SIMON (SIMEDL, SIMONCINO) OF TRENT. JewishEncyclopedia.com. [dostęp 2013-07-28]. (ang.).
  2. ↑ Adi Schwartz: Historian recants theory that Jews killed Christian child in ritual murder (ang.). Ha-Arec, 24.02.08. [dostęp 2010-08-23]
  3. ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2005 (wznowienie), s. 390-391. ISBN 83-7318-376-0.
  4. ↑ Simon of Trent. Saints.SQPN.com. [dostęp 2013-07-28]. (ang.).
  5. ↑ Martyrologium Romanum. Editio typica, Città del Vaticano 2001.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szymon_z_Trydentu&oldid=71458908”