Teodor Dydyński – Wikipedia, wolna encyklopedia
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 31 marca 1836 |
Data i miejsce śmierci | 5 września 1921 |
Profesor nauk prawnych | |
Specjalność: prawo rzymskie | |
Alma Mater | |
Doktorat | 1864 – prawo rzymskie |
2. doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura | 1867 – nadzwyczajny |
Nauczyciel akademicki | |
uczelnia | Szkoła Główna Warszawska |
Teodor Dydyński (ur. 31 marca 1836 w Bydgoszczy, zm. 5 września 1921 w Warszawie) – polski prawnik, profesor Szkoły Głównej Warszawskiej i Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, prezes Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z zubożałej rodziny szlacheckiej herbu Gozdawa, był synem Maksymiliana (urzędnika sądowego) i Barbary z Doręgowskich. Jego bratem był Józef Dydyński. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Bydgoszczy i Gimnazjum w Trzemesznie, następnie studiował historię, prawo i historię literatury na Uniwersytecie Wrocławskim (1856–1858) oraz prawo na uniwersytetach w Berlinie (1858–1860) i Heidelbergu (1860–1864). Na uniwersytecie w Heidelbergu obronił w 1864 doktorat praw po przedstawieniu pracy Die roemische Servitutrnlehre; podjął pracę jako referendariusz sądu apelacyjnego we Włocławku. W 1865 habilitował się w zakresie prawa rzymskiego w Szkole Głównej Warszawskiej (praca Rzecz o różnicy między zastawem a hypoteką według prawa rzymskiego) i został docentem w Katedrze Prawa Rzymskiego; w 1867 otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Po przekształceniu Szkoły Głównej Warszawskiej w Uniwersytet Warszawski (1869) został kierownikiem Katedry Prawa Rzymskiego, a w 1883 profesorem zwyczajnym; prowadził wykłady z prawa rzymskiego i prawodawstw krajów nadbałtyckich. W 1872 na podstawie pracy Załog po rimskom prawu został doktorem praw uniwersytetu w Petersburgu. Lata I wojny światowej spędził częściowo w Niemczech (1914), następnie w rosyjskiej guberni mohylewskiej (1914–1919). W 1919 powrócił do Warszawy i został profesorem honorowym UW. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Y-II-17)[1].
W 1907 był w gronie członków założycieli Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W latach 1910–1911 zasiadał w Zarządzie towarzystwa, a 1913–1916 był jego prezesem. Miał opinię dobrego mówcy, w życiu prywatnym człowieka oschłego, samotnika, dystansującego się od studentów.
W pracy naukowej zajmował się prawem rzymskim oraz starożytną historią gospodarczą. Przedstawił stosunki agrarne w Rzymie od czasów najdawniejszych do epoki cesarstwa (O prawie rolnem w starożytnem Rzymie, 1881[2]). Analizował działalność prawną cesarza Hadriana (Imperator Adrian. Istoriko-juridiczeskoje izsledowanie, 1896); przygotował wykaz rękopisów instytucji justyniańskich, znajdujących się w bibliotekach europejskich, czym umożliwił krytyczne wydanie tych źródeł, a także odnalazł cztery rękopisy instytucji justyniańskich w zbiorach polskich. Przygotował przekład pracy Instytucje Gajusza (1865–1867, 2 tomy), wykazał, że Gajus był prawnikiem rzymskim, nie prowincjonalnym. Niektóre inne prace:
- Zasady prawa rzymskiego (1876)
- Słownik łacińsko-polski do źródeł prawa rzymskiego (1883)[3]
- Historia źródeł prawa rzymskiego (1904)[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Cmentarz Stare Powązki: TEODOR DYDYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15] .
- ↑ Teodor Dydyński , O prawie rolnem w starożytnym Rzymie [online], polona.pl [dostęp 2019-07-30] .
- ↑ Słownik łacińsko-polski do źródeł prawa rzymskiego [online], polona.pl [dostęp 2019-07-30] .
- ↑ Teodor Dydyński , Historya źródeł prawa rzymskiego [online], polona.pl [dostęp 2019-07-30] .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Polski Słownik Biograficzny, t. VI, Kraków 1948
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983
- Andrzej Śródka, Teodor Dydyński w: Uczeni polscy XIX-XX stulecia, t. A-G, Warszawa 1994
- Ignacy Łyskowski. Teodor Dydyński. „Przegląd Prawa i Administracji”, s. 242–249, Zeszyt 10-12 z 1921.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dzieła Teodora Dydyńskiego w bibliotece Polona