Timothy Bradley – Wikipedia, wolna encyklopedia

Timothy Bradley
Pseudonim

Desert Storm

Data urodzenia

29 sierpnia 1983

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

168 cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

junior półśrednia

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

35

Zwycięstwa

33

Przez nokauty

13

Porażki

2

Remisy

1

Nieodbyte

1

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 27 czerwca 2015.

Timothy Bradley (ur. 29 sierpnia 1983) – amerykański bokser, aktualny zawodowy mistrz świata organizacji WBO w wadze półśredniej oraz były mistrz federacji WBC i WBO w kategorii junior półśredniej (do 140 funtów).

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 2001 zwyciężył w mistrzostwach Stanów Zjednoczonych do lat 19. W ćwierćfinale turnieju, który miał miejsce w Fort Worth pokonał Timothy'ego Colemana, wygrywając z nim na punkty (26:8). W półfinale podobną przewagą punktową (25:8) pokonał Davida Ramosa, a w finale kategorii półśredniej wyeliminował Michaela Andrade, pokonując go wyraźnie na punkty (19:2)[1]. W kwietniu 2002 rywalizował na mistrzostwach Stanów Zjednoczonych, które rozgrywane były w Las Vegas. W 1/16 finału kategorii półśredniej pokonał na punkty (11:4) Brenta Rodriguesa, w 1/8 finału wyeliminował Johna Askewa, wygrywając na punkty (22:3), a w ćwierćfinale przegrał minimalnie na punkty (10:11) z Juanem McPhersonem[2].

11 listopada 2002 był w kadrze na mecz drużyny USA z drużyną Anglii. W Londynie pokonał na punkty (16:13) Anglika Darrena Barkera, a drużyna USA zwyciężyła w tym spotkaniu 8:6[3]. W marcu 2003 rywalizował na mistrzostwach Stanów Zjednoczonych w Colorado Springs. W 1/16 finału kategorii półśredniej pokonał na punkty (17:11) Brenta Rodriguesa, w 1/8 finału wyeliminował Glena Dunningsa, wygrywając na punkty (16:4), w ćwierćfinale pokonał na punkty (2:1) Durrella Richardsona, a w półfinale przegrał na punkty (7:14) z Andre Berto, kończąc rywalizację na trzecim miejscu[4]. W maju 2003 rywalizował w turnieju 76. edycji turnieju Golden Gloves w Las Vegas. Bradley doszedł do finału kategorii półśredniej, przegrywając w nim wyraźnie na punkty (0:5) z Andre Berto[5].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Pierwszą zawodową walkę stoczył w sierpniu 2004 roku. 10 maja 2008 roku, w swojej 22 walce, zmierzył się z Juniorem Witterem i niespodziewanie pokonał go na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów, odbierając mu jednocześnie pas mistrzowski organizacji WBC[6]. 13 września tego samego roku, w pierwszej obronie tytułu, pokonał zdecydowanie na punkty Ednera Cherry[7].

4 kwietnia 2009 roku w walce unifikacyjnej pokonał na punkty mistrza świata WBO, Kendalla Holta[8]. Pod koniec kwietnia tego samego roku federacja WBC odebrała mu tytuł, gdy odmówił wzięcia udziału w obowiązkowej obronie z Devonem Alexandrem[9]. 1 sierpnia 2009 roku zmierzył się z Natem Campbellem w walce o tytuł mistrza świata WBO. W trzeciej rundzie Campbell w wyniku przypadkowego zderzenia głowami doznał dużego rozcięcia skóry nad lewym okiem. Pojedynek został przerwany w przerwie między trzecią i czwartą rundą, ponieważ kontuzja uniemożliwiała bokserowi dalszą walkę. Zwycięzcą został ogłoszony Bradley[10]. Jednak po proteście złożonym przez Campbella kilka tygodni później walka została uznana za nieodbytą, ponieważ kontuzja nie została spowodowana ciosem rywala, lecz przypadkowym zderzeniem głowami[11].

12 grudnia 2009 roku pokonał zdecydowanie na punkty Lamonta Petersona, który w trzeciej rundzie był liczony[12].

30 stycznia 2011 wypunktował rywala Devon Alexandra w 10 rundzie czym obronił mistrzostwo świata federacji WBO oraz zdobył pas mistrza federacji WBC, którego został pozbawiony sześć miesięcy później z powodu braku aktywności[13]. 9 czerwca 2012 wygrał przez niejednogłośną decyzją z Mannym Pacquiao zdobywając pas WBO w wadze półśredniej[14]. Według wielu ekspertów to Filipińczyk zasłużył na zwycięstwo[15]. 16 marca 2013 w Carson wygrał jednogłośnie na punkty z Rosjaninem Ruslanem Prowodnikowem (22-1-0).

13 grudnia 2014 w Las Vegas zremisował (115:113, 112:116 i 114:114) z Argentyńczykiem Diego Gabrielem Chávesem (23-2-0).

27 czerwca w kalifornijskim Carson pokonał jednogłośnie na punkty 115:112, 116:112 i 117-111 rodaka Jessie'ego Vargasa (26-1, 9 KO)[16].

2016-04-10 W las Vegas odbyła się po raz trzeci walka z Manny Pacquiao. W 7 rundzie Bradley po raz pierwszy od 31 rund stoczonych z  Pacquiao był liczony powtórzyło się to także w 9 rundzie. Walka skończyła się jednogłośnym wynikiem na niekorzyść Bradleya  (116:110, 116:110, 116:110)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ USA U-19 National Championships - Fort Worth - August 19-26 2001. amateur-boxing.strefa.pl, 28 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-28]. (ang.).
  2. ↑ Unites States National Championships - Las Vegas - April 2-6 2002. amateur-boxing.strefa.pl, 28 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-28]. (ang.).
  3. ↑ Duals England - USA 2002. amateur-boxing.strefa.pl, 28 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-28]. (ang.).
  4. ↑ 113.Unites States National Championships - Colorado Springs - March 24-28 2003. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-06-28]. (ang.).
  5. ↑ 76.US National Golden Gloves - Las Vegas - May 26-31 2003. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-06-28]. (ang.).
  6. ↑ Graham Houston: Timothy Bradley W12 (split) Junior Witter. Fightwriter.com. [dostęp 2008-09-20]. (ang.).
  7. ↑ Frank Gonzalez Jr.: Bradley Too Fast for Cherry. EastSideBoxing.com. [dostęp 2008-09-20]. (ang.).
  8. ↑ Dave Spencer: Full Report: Bradley-Holt!. Fightnews.com. [dostęp 2009-05-01]. (ang.).
  9. ↑ Bob Newman: WBC strips Bradley!. Fightnews.com. [dostęp 2009-05-01]. (ang.).
  10. ↑ Francisco Salazar: Bradley retains WBO title!. Fightnews.com, 01.08.2009. [dostęp 2009-11-08]. (ang.).
  11. ↑ Bradley-Campbell result changed; CSAC rules bout was a no decision. Fightnews.com, 24.08.2009. [dostęp 2009-11-08]. (ang.).
  12. ↑ Lance Pugmire: Timothy Bradley retains WBO junior-welterweight championship. Los Angeles Times, 13.12.2009. [dostęp 2009-12-23]. (ang.).
  13. ↑ Bradley pozbawiony tytułu, Morales-Barrios o WBC. Ringpolska.pl. (pol.).
  14. ↑ Sensacja w Las Vegas: Pacquiao przegrał z Bradleyem!. Ringpolska.pl. (pol.).
  15. ↑ Rafael: To jeden z najgorszych werdyktów w historii. Ringpolska.pl. (pol.).
  16. ↑ Bradley-Vargas:statystyka ciosów. Bokser.org, 27 maja 2015. [dostęp 2015-05-28]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie świata wagi półśredniej w boksie
Mistrzowie świata wagi lekkopółśredniej w boksie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Timothy_Bradley&oldid=69572744”