French
DeutschWilfred Benítez – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Benítez (z prawej) z dziennikarzem Joe McLaughlinem w 1980 | |
| Pseudonim | El Radar, Bible of Boxing |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 178 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | junior półśrednia, półśrednia, lekkośrednia |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk | 62 |
| Zwycięstwa | 53 |
| Przez nokauty | 31 |
| Porażki | 8 |
| Remisy | 1 |
| |
Wilfred Benítez (ur. 12 września 1958 w Bronx w Nowym Jorku) – portorykański bokser, zawodowy mistrz świata trzech kategorii.
Wilfred Benítez był bokserem, który umiejętnie łączył agresywny styl boksowania z umiejętnościami obrony. Swój pierwszy tytuł zawodowego mistrza świata zdobył w wieku 17 lat, co jest do tej pory rekordem[1].
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1973, w wieku 15 lat. 6 marca 1976 w San Juan zmierzył się z obrońcą tytułu mistrza świata federacji WBA w wadze junior półśredniej Antonio Cervantesem z Kolumbii. Cervantes miał wówczas 30 lat i był mistrzem świata od 1972. Benítez pokonał go niejednogłośnie na punkty i zdobył swój pierwszy tytuł. W jego obronie zwyciężył 31 maja 1976 Emiliano Villę na punkty i Tony’ego Petronellego 16 października tego roku przez techniczny nokaut w 3. rundzie; obie walki odbyły się w San Juan.
W 1977 WBA pozbawiła Beníteza tytułu za odmowę rewanżu z Cervantesem. 3 sierpnia tego roku w Nowym Jorku Benítez pokonał Raya Chaveza Guerrero przez TKO w 15. rundzie w obronie tytułu mistrza świata wagi junior półśredniej uznawanego przez NYSAC[2]. Po tej walce przeszedł do wagi półśredniej.
18 listopada 1977 w Nowym Jorku pokonał niejednogłośnie przyszłego mistrza świata Bruce’a Curry’ego, mimo że trzy razy był powalony na deski. W rewanżu 4 lutego 1978 pokonał Curry’ego dwa do remisu.
14 stycznia 1979 w San Juan Benítez zdobył pas mistrza świata wagi półśredniej federacji WBC po niejednogłośnej wygranej na punkty z dotychczasowym czempionem Carlosem Palomino z Meksyku. Obronił ten tytuł wygrywając na punkty z Haroldem Westonem (z którym zremisował w 1977) 25 marca 1979 w San Juan. W następnej walce spotkał się 30 listopada tego roku w Caesars Palace w Las Vegas z Sugar Rayem Leonardem. Leonard wygrał przez techniczny nokaut w 15. rundzie i zdobył tytuł mistrza świata. Była to pierwsza porażka Beníteza.
Benítez zmienił kategorię na junior średnią i 23 maja 1981 w Las Vegas (również w Caesars Palace) został w niej mistrzem świata WBC, wygrywając przez techniczny nokaut w 12. rundzie z obrońcą tytułu Maurice’em Hope’em. 11 listopada tego roku w las Vegas obronił mistrzostwo po wygranej na punkty z przyszłym mistrzem świata Carlosem Santosem. Był to pierwszy w historii pojedynek o tytuł zawodowego mistrza świata w boksie stoczony pomiędzy dwoma Portorykańczykami. W kolejnej walce o tytuł 30 stycznia 1982 w Caesars Palace pokonał byłego mistrza świata kategorii lekkiej i półśredniej Roberto Durána. 3 grudnia tego roku w Nowym Orleanie uległ niejednogłośnie Thomasowi Hearnsowi i utracił pas mistrza świata.
Walczył do 1986, ale jego zdrowie zaczęło szwankować. 14 lipca 1984 w Monte Carlo inny były mistrz świata wagi junior średniej Davey Moore wygrał z nim przez TKO w 2. rundzie. W 1990 Benítez powrócił na ring, stoczył cztery walki (2 wygrane i 2 przegrane) i ostatecznie zakończył karierę.
Został wybrany w 1996 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Od lat cierpi na zaawansowaną encefalopatię bokserską[3]. Opiekował się nim matka do swej śmierci w 2008. 28 grudnia 2012 doznał udaru mózgu i był hospitalizowany[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wilfred Benitez [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-01-27] (ang.).
- ↑ Wilfred Benitez vs. Ray Chavez Guerrero [online], boxrec.com [dostęp 2013-01-27] (ang.).
- ↑ Rick Maese, Wilfred Benítez: Ex-Champion Is A Shell Of His Former Self [online], Puerto Rico Herald, 11 sierpnia 2003 [dostęp 2013-01-27] (ang.).
- ↑ Jhonny Gonzalez, Wilfred Benitez is Fine, Recovering From Mild Stroke [online], Boxing Scene.com, 29 grudnia 2012 [dostęp 2013-01-27] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 294-297. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Armando Paz, Wilfred Benitez: Teenage Boxing Grandmaster. Part 1 of 3 [online], Boxing Articles.com, 30 lipca 2010 [dostęp 2014-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-01] (ang.).
- Wilfred Benitez [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-01-27] (ang.).
- Wilfred Benitez (the „Bible of Boxing”) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-01-27] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Beníteza [online], boxrec.com [dostęp 2013-01-27] (ang.).