French
DeutschTomasz z Chrobrza – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 sierpnia 1436 |
| Rektor Akademii Krakowskiej | |
| Okres sprawowania | 1421–22 |
| wikariusz generalny in spiritualibus diecezji krakowskiej | |
| Okres sprawowania | 1430–36 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
Tomasz z Chrobrza (ur. w Chrobrzu, zm. 8 sierpnia 1436 w Krakowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor Akademii Krakowskiej, oficjał i wikariusz generalny in spiritualibus diecezji krakowskiej, prawnik. Kanonik katedralny krakowski, kapituły św. Idziego i kantor kolegiaty łęczyckiej, archidiakon sandomierski[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny rycerskiej z Chrobrza koło Wiślicy[1]. W 1401 r. rozpoczął studia na Wydziale Sztuk Wyzwolonych Uniwersytetu Krakowskiego, na przełomie 1403 i 1404 r. zdobył tytuł bakałarza artium[1]. Kontynuował następnie studia filozoficzne, a następnie rozpoczął studiowanie prawa kanonicznego[1]. Tytuł licencjata dekretów zdobył ok. 1420, mowę z tej okazji wygłosił wtedy wicekanclerz uniwersytetu Mikołaj z Kozłowa[1]. Został wtedy członkiem Kolegium Prawniczego i zaczął wykładać prawo kanoniczne[1].
Działalność uniwersytecka[edytuj | edytuj kod]
Niedługo później odbył promocję doktorską, a w październiku 1421, już jako doktor dekretów, wybrany został na rektora Akademii Krakowskiej, urząd ten pełnił przez jeden semestr, tj. do kwietnia 1422 roku[1].
W 1429 r. wraz z Stanisławem ze Skarbimierza, Jakubem z Zaborowa, Janem Elgotem i Adamem z Będkowa opracował consilium w kwestii prawa do dysponowania koronami królewskimi przez Zygmunta Luksemburskiego, który forsował wtedy plan koronacji Witolda Kiejstutowicza na króla Litwy[1]. Udowodnili wtedy, że prawo nadawania godności królewskiej należy jedynie do papieża[1].
Działalność kościelna[edytuj | edytuj kod]
W latach 1423−26 był plebanem w jego rodzinnym Chrobrzu[1].
Od 1423 r. był bliskim współpracownikiem biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego[1]. W 1424 r. został kanonikiem Krakowskiej Kapituły Katedralnej i archidiakonem sandomierskim, godność archidiakona sprawował jedynie do początku 1426 roku[1]. W 1426 r. został altarystą św. Andrzeja w wawelskiej katedrze[1],
Około 1430 r. Zbigniew Oleśnicki mianował go oficjałem i wikariuszem generalnym in spiritualibus diecezji krakowskiej[1]. Urząd oficjała sprawował do sierpnia 1433 roku, lecz wikariuszem generalnym pozostał do końca życia[1].