Ulica Bernardyńska w Krakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

ulica Bernardyńska
	Stare Miasto
	; Widok ulicy od Bulwarów Wiślanych w kierunku północno-zachodnim. Po lewej stronie zabudowania Wzgórza Wawelskiego i Baszta Senatorska.
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Kraków
	Plan
Przebieg
	Położenie na mapie Krakowa ulica Bernardyńska
	Położenie na mapie Polski ulica Bernardyńska
	Położenie na mapie województwa małopolskiego ulica Bernardyńska
	50°03′11,6″N 19°56′13,0″E/50,053224 19,936939
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Bernardyńska – ulica w Krakowie, w dzielnicy I. Powstała w 1825 roku, kiedy w efekcie wyburzenia części zespołu klasztornego Bernardynów powstał wąski przesmyk pomiędzy kościołem a Wawelem. Początkowo nazywana Aleją Topolową. Teraźniejsza nazwa funkcjonuje od około 1847 roku.

Niektóre budynki[edytuj | edytuj kod]

Kościół św. Bernardyna znajduje się pod numerem 2.
Budynek nr 3 -wybudowany w latach 1928-1930 według projektu Franciszka Mączyńskiego i Zygmunta Gawlika z dekoracją rzeźbiarską wykonaną pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego, w latach 1930-1991 siedziba Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Częstochowskiej, w latach 1992-2013 siedziba Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Sosnowieckiej, od 2013 roku budynek Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie.
Budynki o numerach 7 i 8 to zbudowane w 1895 roku kamienice czynszowe. Pod numerem 7 w latach 1999 - 2017 mieściło się Gimnazjum nr 1 im. Ks. Stanisława Konarskiego, a od 2017, mieści się tam XLIV Liceum Ogólnokształcące tego samego imienia.
Kamienica numer 10 została zbudowana według projektu H. Lamensdorfa w 1910 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bernardyńska, ulica. W: Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 54. ISBN 83-01-13325-2.