Ustrój polityczny Japonii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Niektóre z zamieszczonych tu informacji wymagają weryfikacji. Uwagi: artykuł przedstawia fragmentaryczny i błędny obraz struktury politycznej Japonii. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ustrój polityczny Japonii – najważniejszymi organami władzy w Japonii są cesarz oraz parlament.

Monarcha w Japonii[edytuj | edytuj kod]

• głowa państwa (funkcja reprezentacyjna)
• podpisywanie ustaw
• zwoływanie i rozwiązywanie parlamentu
• zarządzanie wyborami do parlamentu

Zgromadzenie Narodowe[edytuj | edytuj kod]

Czynne prawo wyborcze mają obywatele pełnoletni (osiemnastoletni^[1]). Bierne prawo wyborcze do Izby Reprezentantów przysługuje po ukończeniu 25., a do Izby Radców 30. roku życia.

Izba Reprezentantów[edytuj | edytuj kod]

• izba niższa
• liczy 465 deputowanych, wybieranych w wyborach powszechnych na 4 lata.

Izba Radców[edytuj | edytuj kod]

• izba wyższa
• składa się z 242 członków wybieranych na 6 lat, a co 3 lata wymieniana jest połowa składu. 146 jest wybieranych z 47 okręgów prefekturalnych (pojedyncze głosy, nie przekazywane), a 96 jest wybieranych z listy ogólnokrajowej na zasadach ordynacji proporcjonalnej

Charakterystyka kampanii wyborczej[edytuj | edytuj kod]

• do Izby Reprezentantów może trwać 15 dni, a do Izby Radców 18 dni
• zabrania się chodzenia po domach, partie maja prawo odbyć tylko 4 spotkania wyborcze dla każdego kandydata
• można mieć tylko 3 rodzaje ulotek lub plakatów, a treść powinna być rejestrowana w ministerstwie
• każdy kandydat może korzystać z 2 bezpłatnych audycji w telewizji państwowej i 2 w prywatnych

Procedura ustawodawcza[edytuj | edytuj kod]

Inicjatywa ustawodawcza przysługuje członkom obu izb i rządowi. Projekt ustawy może być skierowany do dowolnej izby, jednak w większości są one kierowane do Izby Reprezentantów. Po uchwaleniu projektu ustawy przesyłany jest on do Izby Radców, która może go przyjąć lub odrzucić. Za odrzucenie projektu uważa się również nie podjęcie decyzji przez Izbę Radców w ciągu 60 dni od otrzymaniu projektu ustawy. W wypadku odrzucenia projektu, staje się on ustawą gdy zostanie ponownie przyjęty przez Izbę Reprezentantów większością 2/3 głosów obecnych deputowanych. Uchwaloną ustawę promulguje cesarz. Łatwiejsze jest uchwalenie budżetu i ustaw akceptujących traktaty międzynarodowe - jeżeli Izba Radców wyrazi sprzeciw, to i tak decyzja Izby Reprezentantów staje się decyzją parlamentu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]