French
DeutschWładysław Glass – Wikipedia, wolna encyklopedia
 generał major | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   | |
Władysław Aleksander Glass (ur. 21 listopada 1864, zm. 9 listopada 1918) – Polak, generał major Armii Imperium Rosyjskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Władysław Aleksander Glass pełnił służbę w armii rosyjskiej od 1885. Dwa lata później został oficerem. W styczniu 1918 inspektor naczelny Polskiej Siły Zbrojnej na Ukrainie, gen. Eugeniusz de Henning-Michaelis mianował go dowódcą 4 Dywizji Strzelców Polskich[1]. Dywizja formowała się w Sorokach w Besarabii w składzie II Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Sylwestra Stankiewicza.
Wacław Lipiński określił go jako „w ogóle z polskością prawie nie związanego” i zarzucił mu oraz gen. Stankiewiczowi niewykorzystanie szansy na liczebne wzmocnienie korpusu w okresie demobilizacji armii rosyjskiej. Zdanie to podzielił Mieczysław Wrzosek, uznając ich za nieporadnych i pozbawionych zdolności organizatorskich. W tym samym czasie Rumunia pokonana przez państwa centralne została zobowiązana do rozbrojenia wszystkich obcych formacji wojskowych stacjonujących na jej terytorium, w tym na przyłączonym obszarze Besarabii. Komitet Wykonawczy Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego podejmuje decyzję o przeniesieniu korpusu na wschód. Z decyzją komitetu nie zgodzili się generałowie Stankiewicz i Glass, którzy „uważali, że korpus jest w tym celu stworzony, by umożliwić zbiorowy powrót żołnierzy do domów” lecz nie zajęli jednoznacznego stanowiska i pozostawili żołnierzom swobodę w podjęciu decyzji. Niejednoznaczna postawa generałów spotkała się ze sprzeciwem żołnierzy przede wszystkim z II Brygady Legionów. 15 marca tego roku Komitet Wykonawczy ZWP FR został zastąpiony przez Radę Naczelną II Korpusu Polskiego. 28 marca Rada Naczelna usunęła generałów Stankiewicza i Glassa z zajmowanych stanowisk. Generał Glass udał się do Winnicy, do miejsca postoju dowódcy III Korpusu Polskiego. Razem z nim udał się cały sztab dywizji, część taborów i szpital dywizyjny. Łącznie 79 oficerów i 380 żołnierzy. 10 czerwca, po kapitulacji korpusu, gen. Glass udał się na teren operacyjny Armii Ochotniczej. Tam początkowo pozostawał w rezerwie oficerskiej przy sztabie Armii Ochotniczej. 14 października 1918 objął dowództwo Kubańskiej Brygady Piechoty (płastuńskiej) w składzie 4 Dywizji Piechoty. W końcu 1918 w Odessie został zamordowany przez bolszewików[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mieczysław Wrzosek podaje, że oficerów na stanowiska dowódcy i szefa sztabu korpusu oraz dowódcy 4 DSP mianował 10 stycznia 1918 r., zgodnie z propozycją Komitetu Wykonawczego Związku Wojskowych Polaków, gen. Dimitrij Szczerbaczew, dowódca Frontu Rumuńskiego.
- ↑ Siergiej W. Wołkow, Encikłopedija Grażdanskoj Wojny ..., s. 133 podał, że generał Glass zginął 9 listopada 1918 pod Zofiówką (Sofiowka).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mieczysław Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914-1918, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2, 403, 404, 421, 422,
- 4 Dywizja Piechoty - Zmechanizowana 1808-1994. Zarys dziejów, red. nauk. Grzegorz Nowik, Tadeusz Rawski, Ministerstwo Obrony Narodowej, Departament Stosunków Społecznych, Wydawnictwo "Bellona", Warszawa 1994, ISBN 83-11-08377-0, s. 52, 53, 184,
- Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9, s. 287, 288, 295, 296,
- H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
- Siergiej W. Wołkow, Encikłopedija Grażdanskoj Wojny. Biełoje Dwiżenije, Sankt Petersburg-Moskwa 2002, s. 133.